Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Η Ώρα της Γης

Για τρίτη χρονιά στη χώρα μας ακούμε και συμμετέχουμε σε μια παγκόσμια συμμετοχική εκστρατεία για το περιβάλλον, την Ώρα της Γης ή Earth.

Πολλοί από εμάς το αντιμετωπίζουμε θετικά, με ενθουσιασμό, συμμετέχουμε, σβήνουμε τα φώτα, μαζευόμαστε παρέες, βγαίνουμε βόλτα στους δρόμους, διοργανώνουμε εκδηλώσεις.

Υπάρχουν και αυτοί που αντιδρούν. Αυτοί που θεωρούν την Ώρα της Γης μια υποκρισία, πολλές φορές "του κερατά". Που κατακρίνουν τη πρωτοβουλία ως "ντεμέκ" (που λεν και στη πατρίδα)οικολογία, πανηγυράκι, συγχωροχάρτι, green-washing και πολλά άλλα.





Υπέρ ή κατά της ΏτΓ, υπάρχουν μερικά "σιγουράκια" που πρέπει κανείς να γνωρίζει:






1. Η συμμετοχή είναι καθαρά εθελοντική. Θες, συμμετέχεις, δε θες, άναψε όλα σου τα φώτα και κάτσε από κάτω για μια ώρα. 

2. Είναι καθαρά συμβολική. Κανείς δεν υποσχέθηκε ποτέ σε κανέναν ότι κλείνοντας τα φώτα για μια ώρα θα σώσει τον πλανήτη. Έλεος.

3. Μέσα στο συμβολικό αυτό πλαίσιο, το μόνο που μένει είναι το κέρδος. Όπως και να το κάνεις. Κέρδος γιατί κάτι θα έμαθες, άκουσες για την "εξοικονόμηση ενέργειας", κέρδος γιατί έστω και για μια ώρα εξοικονομείς μια τόσο δούλα ενέργεια (άρα και λίγα έστω λεπτά στο λογαριασμό σου) και κέρδος γιατί σου μένει και αυτό που λέμε στο χωριό μου feel good factor. Τέλος κέρδος γιατί με αρχή την ΩτΓ μπορεί και να την "ψωνίσεις" και να βάλεις την εξοικονόμηση ενέργειας στη καθημερινότητά σου.

Τα παιδιά γουστάρουν πολύ την Ώρα της Γης. Το βλέπουμε κάθε φορά από τη συμμετοχή των σχολείων και τις δράσεις τους. Και το σημαντικό, πολλές φορές είναι αυτά που φέρνουν την ιδέα στην οικογένεια και την παροτρύνουν να συμμετέχει!

Σήμερα λοιπόν, στις 8:30 το βράδυ, αν μείνετε σπίτι φτιάξτε ένα παραμύθι για τον δόλιο τον πλανήτη μας και πείτε το στο παιδάκι σας υπό το φως των κεριών. 
















Είμαι σίγουρος ότι θα το θυμάται για πολλά πολλά χρόνια, ή...μέχρι την επόμενη φορά!

Και μη ξεχνάτε, φέτος ξεπεράστε τη μια ώρα, ξεπεράστε τον ίδιο σας τον εαυτό! Η εξοικονόμηση ενέργειας έχει θέση στη καθημερινή μας ατζέντα με πάρα μα πάρα πολλά οφέλη!!

Καλή Ώρα της Γης!

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Ο τσολιάς με τα Nike

Σήμερα μοιράζομαι μαζί σου το άρθρο του "καρντάση" Κώστα Γιαννακίδη στο protagon.gr. Ο Σέργιος ακόμα δεν ξέρει για έλληνες και τούρκους. Του χρόνου όμως θέλω να δω πως θα νιώσουμε σε κάποια σχολική γιορτή...

Κώστα, δικό σου... 

Μικροί τσολιάδες με Nike παπούτσια και Adidas αδιάβροχα πηγαίνουν στο σχολείο χωρίς βιβλία. Μολυβένια μουστάκια ζωγραφίζονται σε άγουρα πρόσωπα, κορίτσια ντύνονται μία άλλη ηλικία και ποιήματα ζωντανεύουν σαν ξωτικά παραμυθιού για μία μόνο μέρα το χρόνο. Στις 24 Μαρτίου τα σχολεία διοργανώνουν τη γιορτή μνήμης για την εθνική επέτειο που τιμούμε την επομένη. Ξέρετε πως είναι αυτά τα πράγματα. Τα παιδιά θα πουν, βεβαίως,  ποιήματα. Θα δραματοποιήσουν θεατρικά τα γεγονότα. Ενας δάσκαλος θα εκφωνήσει τον πανηγυρικό. Και μετά οι τσολιάδες με τις Σουλιώτισσες θα σκορπίσουν στους δρόμους σαν σουβενίρ που το έσκασαν από την Πλάκα.

Ετσι δεν γινόταν πάντα; Θα γίνεται και στο μέλλον, μέχρι μνήμες που δεν γεννήθηκαν ακόμα να αντικαταστήσουν τις γερασμένες ή εκείνες που δεν εμπνέουν πλέον. Αλλωστε ποιος ο σκοπός των σχολικών γιορτών; Να εντυπώσουν τα εθνικά ιδανικά στη συλλογική συνείδηση των παιδιών. Και σε γενικές γραμμές αυτό λειτουργεί αποτελεσματικά. Διότι την ώρα που ο μικρούλης χασμουριέται, μέσα από το ανοιχτό στόμα του εισβάλλουν στο μυαλό οι κώδικες, οι συμβολισμοί και οι παραδοχές που μας ενώνουν κάτω από το ίδιο έθνος. Δεν έχει σημασία αν λέμε αλήθεια ή ψέματα στα παιδιά. 

Σημασία έχει πως προσθέτουμε κρίκους στην αλυσίδα μας. Το πρόβλημα αρχίζει όταν οι πηγές εθνικής υπερηφάνειας που διδάσκουμε στα παιδιά μας βρίσκονται μόνο σε μουσεία και βιβλία ιστορίας. Διότι όσα και αν πεις στο παιδί για τον Αθανάσιο Διάκο, κάποτε θα πάρει το βλέμμα από το κάδρο στον τοίχο του σχολείου και θα το κατευθύνει στην τηλεόραση. Και να, τα παιδιά μας στην εθνική επέτειο θα μάθουν για τους κακούς Τούρκους και τους καλούς Ελληνες. Ομως το βράδυ στο σπίτι θα δουν σίριαλ με καλούς Τούρκους και ειδήσεις με κακούς Ελληνες.

Πιθανότατα πράττουμε σωστά διοργανώνοντας γιορτές στα σχολεία, αν και παραμένει η αποκρουστική εικόνα των μαθητικών παρελάσεων. Οσο οι κοινωνίες λειτουργούν ως έθνη, τόσο θα πρέπει διατηρούνται κάποια κοινά σημεία επαφής μεταξύ των μελών και των γενεών τους. Ομως σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να δείξουμε τις νέες διαστάσεις του πατριωτισμού. Το παιδάκι ξέρει ότι είναι μάλλον απίθανο να δώσει τη ζωή του πάνω στο γιαταγάνι κάποιου Τούρκου. Ας του πούμε και ότι η έννοια του πατριωτισμού υπηρετείται εξόχως με το να πληρώνεις φόρους, να προσέχεις το περιβάλλον και να σέβεσαι τη διαφορετικότητα του συμπολίτη σου. Φοβούμαι ότι το να μιλάμε για πατριωτισμό δείχνοντας μόνο προς το 1821, ισοδυναμεί με το να συζητούμε περί αλτρουισμού χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τον Superman. Με ψέματα και μισές αλήθειες, με συμβάσεις και παραχωρήσεις, έχουμε κατασκευάσει μία μήτρα ικανή να γεννά ερείσματα και εθνικούς συμβολισμούς. 

Ομως δεν αρκεί πλέον. Τα παιδιά χρειάζονται πολλά περισσότερα για να αγαπήσουν αυτήν την πατρίδα. Και εμείς τους δίνουμε ελάχιστα. Ο τσολιάς φοράει Nike και θέλει να τρέξει μακριά από όλα αυτά.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Πιπί και και Γιου-ες-Μπι

Θυμάστε εκείνη την επική διαφήμιση της πρεντίκτορ κόλορ με την τύπισσα που σκάρωνε ένα ερωτηματικό στο νοτισμένο τζάμι; 

Ε, πάνε αυτές οι εποχές...πάνε όμως και οι εποχές του "πάω αγοράζω τεστ εγκυμοσύνης, τρέχω σπίτι, το δίνω στη συμβία, περιμένω με αγωνία έξω από την τουαλέτα, και μετά καρφώνομαι από επάνω και άλλοτε παρακαλώ να μη δω γραμμή και άλλοτε να τη δω..."

Ε, ξεχάστε και αυτή τη διαδικασία! Τώρα πλέον κάνει η γυναίκα το πιπί της και μετά τρέχει στο γιου-ες-μπι της! 

Γιατί υπάρχει τo PTeq, μια χάι-τεκ λύση στο τέστ εγκυμοσύνης. 


Η διαδικασία είναι απλή. Η γυναίκα ουρεί στη μια άκρη (προσοχή μη κατουρήσετε το usb!) και μετά κουμπώνει το γκάτζετ στο λαπτοπ. 


Στην οθόνη του κομπιούτερ εμφανίζονται διάφορα δεδομένα όπως τα επίπεδα ορμονών (hCG, hCG-h, LH). Αν είσαι geek τύπος και γουστάρεις δεδομένα θα το λατρέψεις!



Αυτό που για μένα φαντάζει τρομερό είναι ότι το γκατζετάκι υπόσχεται να εντοπίζει τις πιο γόνιμες ημέρες της γυναίκας έτσι ώστε να προγραμματίζει κανείς το ανάλογο "ξεφάντωμα". 




















Επίσης μπορεί να εντοπίσει την περίπτωση που έρχονται δίδυμα και να υπολογίσει την ΠΗΤ.


Τι άλλο να θέλει κανείς. Α, είναι και reusable, άρα 
α) γλυτώνεις το πήγαινε-έλα στα φαρμακεία
β) σου έρχεται πιο φτηνό
γ) μπορείς και παρακολουθείς "στενά" την κατάσταση αυξάνοντας τις πιθανότητες "να κάτσει".


Ο κατασκευαστής χαρακτηριστικά παραθέτει:
  • No batteries required - draws power from USB
  • USB 2.0 compatible
  • Plug and play, easy operation
  • Operating Systems: Win 98, ME, 2000, XP, Vista, Linux 2.4 or higher, Mac OS 8.6 or higher
  • 20 test strips included
  • 99% accuracy*

Η τιμή του είναι 18 ντόλαρς.

Ελπίζω όλα όσα υπόσχεται να τα κάνει και πάνω από όλα να φέρνει πάντα καλά μαντάτα και χαμόγελα!!!





Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Το Voskopoulo, το κάπ-κεϊκ και ο ίζι-ράιντερ: προτάσεις για επόμενα ΣουΚου

Γκρινιάζουμε, γκρινιάζουμε (κάπου κάπου με το δίκιο μας) άλλα μόλις βγει αυτός ο ήλιος ο πλανευτής, κάτι συμβαίνει. 

Έβγαλα και εγώ το παιδάκι να βοσκήσει στο τρυφερό γρασίδι και να φωτοσυνθέσει. Και περάσαμε ένα ΣΚ στον ήλιο!

Πρώτη στάση πάρκο στη Γλυφάδα. Ωραίο σποτ, χωρίς κούνιες και πλαστικούρα. Παλιό καλό στέκι...(ο πατέρας του φίλου του Σέργιου εκεί έκανε σκέητ προ αμνημονεύτων χρόνων...).

Τα βλαστάρια μας ξεσάλωσαν με τα ποδηλατάκια χωρίς πετάλια, ο δικός μου "κατέβαινε ανηφόρες" και άλλα τέτοια. 

 


















Επόμενο χάι-λάητ υπήρξε το I love cupcakes.
Τα καλύτερα cupcakes που έχουμε φάει, αφράτα, φρεσκότατα, χειροποίητα. Ντελικατέσεν μεν (3 τεμάχια και ένα εσπρεσάκι €12), αλλά "όλα τα λεφτά". Συστήνω ανεπιφύλακτα το cheescake (της φωτογραφίας) και το vanila (το εξαφάνισε ο Σέργιος). 
















Τρίτο και καλύτερο άφησα το Βοσκόπουλο. Όχι φυσικά τον καψούρη Τόλη, αλλά το σύστημα Μπαμπάκας-Σέργιος-Μάρκος και τα πρόβατα ρουαγιάλ στο Τατόι. 

Πάρα πολύ κόσμος στα κτήματα, αλλά αν φύγεις λίγο πιο απόμερα κάνεις την Κυριακή καθημερινή. 
Οι ξεχασμένες χιονούρες σε ανήλια σημεία λειτούργησαν ως "σαμπανιέρα" και παιδότοπος για τα μικρά (κάτι όπως η άμμος το καλοκαίρι).




















Η καλύτερη στιγμή του πικ-νικ ήταν όταν ο Μάρκο άρχισε να σαλαγάει τα πρόβατα, από πίσω ο Σέργιος να φωνάζει "ποβατάκια, ελάτε να σας πιάσω" και εγώ να σφυρίζω σα τσέλιγκας πότε στο έναν και πότε στον άλλον. Δυστυχώς φωτό από αυτό το ενσταντανέ δεν έχω καθότι τα ποιμενικά μου καθήκοντα δεν το επέτρεψαν.


Κλείνω όμως με φωτό του τσομπανο-μάρκο με τα πρόβατα στο φόντο. Αυτός μάλλον πέρασε καλύτερα από όλους. Χαλάλι του! 


Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Oedipus Beetlmania

Έχω χάσει τη μπάλα. Όσο μούλτιτάσκινγκ κι αν προσπαθείς να είσαι, μετά από κάποιο σημείο απλά δεν προλαβαίνεις τις εξελίξεις!

Καταρχάς αρχίσαμε το Οιδιπόδειο....
"Φύγε μπαμπά! / Να κάτσεις εκεί μπαμπά / Δεν χωράμε όλοι στο κρεβάτι μπαμπά! / Γεια σου μπαμπά!..."















Έχει πολύ πλάκα. Γελάμε (κρυφά) πάρα πολύ με την Μαρκησία. Βέβαια δεν με έχει βάλει εντελώς "στον πάγκο" και αυτό με ικανοποιεί τα μάλα. Αλλά η μαμά μας είναι "μανούλα μου", "δικά μου μανούλα", "η μαμά μου" και όλα τα υπόλοιπα κτητικά.


Το επόμενο χάιλάιτ των ημερών είναι το "σαμα-λαμα-λη".Τι σας λέω τώρα. Το ίδιο αναρωτιόμουν κι εγώ όταν προσπαθούσα να αποκρυπτογραφήσω αυτή τη λέξη. Ας παίξουμε λοιπόν...

"να-να-να-νανα - σαμα-λαμα-ληηηηη": τι είναι;
Είναι τραγούδι.
Και βοηθάω...όπου "να-να-νανα" βάλτε "we all live in a σαμα-λαμα-ληηη"!!
Το χεις; Ω, ναι...Σαμα-λαμα-λη = yellow submarine!!!!


Με τόσα κουφά που ακούω τελευταία πάω για ακουστικό βαρηκοΐας!


Σε ρυθμούς λοιπόν Σαμα-λάμα-ληη, και ενόψει Σουκου σε βυθίζω σε ψυχεδελικές διαθέσεις γιατί μου φαίνεται ότι αλλιώς τελικά δε την παλεύουμε.





Καλό σουκου

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Αργά, στωικά, κουρασμένα...

Κανείς δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει τον Μπαχ καλύτερα από τον Γκεν Γκούλντ.

Τα Goldberg Variations είναι ίσως από το πιο πολυερμηνευμένο έργο του Μπαχ. Και οι άπειρες ερμηνείες του Γκουλντ, από τα νιάτα του στα τελευταία του μοιάζουν με την ανθρώπινη ζωη αυτή καθ' αυτή.

Θυμάμαι εκτελέσεις όπου ο βιρτουόζος πιανίστας στα νιάτα του, βάζει φωτιά στο πιάνο, παίζει γρήγορα, γεμάτος ενέργεια, στακάτα, σαν παιδική ορμή, εφηβική φλόγα. Τα δάκτυλά του τρέχουν, οι τρίλιες γυρίζουν σαν σβούρα. Θέλει να ξεπεράσει τον εαυτό του, να δείξει τις ικανότητες του ως βιρτουόζος.

Και προς το τέλος της ζωής του, τις ίδιες ακριβώς νότες τις ερμηνεύει με μια στωικότητα, με το βάρος της εμπειρίας και με μια καρδιά γεμάτη συναισθήματα, αναμνήσεις. Σαν να βλέπει μπροστά του μέσα από όλες τις φορές που έπαιξε αυτό το κομμάτι τη ζωή του να καθρεφτίζεται στη γυαλιστερή λάκα του πιάνου. 

Δεν χρειάζεται πια να εντυπωσιάσει. Παίζει απλά, γλυκά κουρασμένα, παίζει για να αναπνεύσει όσον αέρα έχει ακόμα απομείνει για την πάρτη του. 

Αυτή είναι η ζωή φίλοι και έτσι πάμε να βρούμε τον παππού, να τον ακούσουμε να παίζει την δική του Άρια, για όσο ακόμα μπορεί. Αργά, στωικά, κουρασμένα, αλλά με τον δικό του τρόπο.