Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Σινέ Παπούκα

Παραμονή πρωτοχρονιάς σήμερα και έχουμε μαζευτεί όλοι Αθήνα. Σχεδόν όλοι δηλαδή, καθώς ο μικρός αδελφός άρτι εισαχθείς εις τα οικογενειακά (του) πλέγματα (κάνει πως δε συμβαίνει τίποτα, αλλά έτσι δεν κάναμε όλοι άλλωστε - στην αρχή;) επέλεξε να υποδεχθεί το νέο έτος μετά της οικογενείας της νεαράς συμβίου. 

Κατέβηκαν παππούς και γιαγιά με δώρα και καλή διάθεση, πρώτες γιορτές στο νέο μας σπίτι και κατά τα λοιπά ένα καλό και γιορτινό ευχάριστο κλίμα χάους και μηδενικής ξεκούρασης για τους οικοδεσπότες. 

Το σετ δώρων του παππού ο οποίος μαχόμενος την επάρατο νόσο αναζητά συνάμα και διέξοδο στην ολόφρεσκη ζωή του ως συνταξιούχος, ήταν γεμάτο τρομερές εικόνες και απίστευτες αναμνήσεις από τα μωρουδιακά-παιδικά μου χρόνια.

Ξέρετε, ο πατέρας, εκτός από καλός φωτογράφος ήταν και μανιώδης εικονολήπτης. Και τότε αγαπητοί, δεν υπήρχε βίντιου. Η λύση της κινούμενης εικόνας ήταν...ο κινηματογράφος, σε 8mm φυσικά. Όσοι ασχολούνται, ή είχαν γονείς με αντίστοιχα ψώνια θα ξέρουν το λεγόμενο "σούπερ οκτώ".
με το κουρσάκι της εποχής (77)















Τραβούσε με μια τρομερή φορητή κινηματογραφική μηχανή Μινόλτα, με μάνιουαλ νετάρισμα (το αντίθετο του γνωστού μας  auto focus) και μάνουαλ ζουμ. (αυτό το καταλαβαίνετε!). Την έχει ακόμα και βρίσκεται σε άριστη κατάσταση. Για να πετύχεις πλάνα από πιτσιρικά που του ΄χουν βάλει νέφτι στον κ@#$λο έπρεπε να ήσουν μάστορας, και ο μπαμπάς (παπούκας) ήταν. 

Τέσσερις "μπομπίνες" έγιναν τέσσερα "ντι-βι-ντι" και δεν θα σταθώ άλλο σε προσωπικά που μάλλον θα κουράζουν, αλλά σε άλλα ζουμερά...

Κάμπινγκ φορ έβερ και ξεθωριασμένα αυτοκίνητα
















Συμπεράσματα για τους χαοτικούς γονείς μας, ή για τη δική μας υποχόνδρια υπόσταση:

  • σε όλες μα όλες τις σκηνές των φιλμ, όλοι μα όλοι οι γονείς είναι με ένα τσιγάρο στο χέρι. Όπου κι αν είναι, ακόμα και στο παιδικό δωμάτιο!! Όου-μάι-εφ-εν-γκόντ!! 
  • Παντού είμαστε αμολημένοι, σκαρφαλωμένοι, γκερμοτσακισμένοι, ανατένταντ και οι δικοί μας πέρα βρέχει...μάλλον απολαμβάνουν ένα ακόμα τσιγαράκι.
  • οι γονείς μας ήταν παιδάκια! Εμείς περιμένουμε να αγοράσουμε μια πόρσε, ένα φερέτι 50 πόδια, μια βίλα με πισίνα και μετά κατά τα 50 (χρόνια, όχι πόδια) - αν τα έχουμε καταφέρει να κάνουμε και ένα παιδί το οποίο θα μεγαλώσουν 2-3 φιλιππίνο.
  • μικροί πηγαίναμε εκδρομές και κάναμε ΠΟΛΥ κάμπιγκ. Όλοι οι φίλοι μαζί, χίπη κατάσταση. Και περνούσαμε όλοι καλά. Τώρα πριν από 1-2 χρόνια μετρούσαμε τα αστέρια των ξενοδοχείων, τώρα τα 5ευρα στην τσέπη. 
  • Τα αδέρφια (γονείς και θείες-θείοι) κάνανε παρέα. Και εμείς μεγαλώναμε με τα ξαδέρφια μας, πρώτα φιλαράκια. Προσωπικά, άμα είναι να περιμένω από τους θείους του Σέργιου για παιδί, καλύτερα να τον ταΐσω γλάρο.
  • Και τέλος, οι γονείς μας αγόραζαν αυτοκίνητα στα πιο ξεφτιλισμένα χρώματα. Ξεθωριασμένα πορτοκαλί, κροκί στα όρια του τσιρλί, σάπια μήλο, πράσινα λαχανί ξεθωρέ και άλλα. Φανταστικό...!!!

σκαρφαλωμένος σε μάντρα, οι γονείς χαλλλαρααα
















Αυτά για τα χρόνια που πέρασαν. Σε λίγες ώρες θα βάλουμε πίσω μας και το 2010 και την υγειά μας να χουμε για το έτος που έρχεται. Με αρκετή καλή διάθεση και φαντασία καλά θα περάσουμε, στο χέρι μας είναι!

Καλή χρονιά λοιπόν και όπως λέει και ο φίλος Ρομπέρτο, μη μασάτε, la vita e bella!




 

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Ο Άγιος Βασίλης...

Και ενώ όλος ο κόσμος πνίγεται στο χιόνι, εμείς συνεχίζουμε να λερώνουμε κοντομάνικα. Πλένε σιδέρωνε, θα λιώσουν τα δόλια. Είπαμε, κατασκευάζονται για να τα φοράς μια εποχή το χρόνο, όχι όλο τον χρόνο!!!!

Τες-πα, η ζέστη Χριστουγεννιάτικα με βραχυκυκλώνει. Έτσι-τζζζ-ό-όπως-τζζζζ-έχει η κατ-κατ-τζζζζ-τασταση δεν μπορώ παρά να παραθέσω χύμα χριστουγεννιάτικες σκέψεις αναμνήσεις και ευχές. Ράντομ, σάφλ, ή όπως λέμε στη γλώσσα μας ατάκτως ερριμμένες.



Θυμάμαι τη μάνα μου με γουναρικό 80s δίπλα σε γκρέηντερ της κοινότητας, το οποίο είχε πάει και είχε φέρει προσωπικά, μέσα στα χιόνια να επιβλέπει ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να μπορέσει να έρθει ταξί να μας πάει στο αεροδρόμιο. Πόσο "άλλος" κόσμος μου φαίνεται αυτή η εικόνα. Άντε κάντο τώρα...(για τη γούνα ούτε κουβέντα...)

"είδα μια σκιά!!!" Ήταν η απάντησή μου στην ερώτηση του πατέρα μου "Αγάπη μου, τον είδες τον Αϊ Βασίλη; μόλις τώρα ήρθε στο σπίτι!!" Τι να κάνω ο κακομοίρης, όταν πιστεύεις σε κάτι πολύ, το κάνεις πραγματικότητα, κι ας είναι σκιά!

vintage babakas

















Κάλαντα. Με μπότες, μέσα στα χιόνια, άλλες χρονιές με βροχή. Μαζευόμασταν παρέα και στο τέλος μοιραζόμασταν τα έσοδα. Κάποια χρόνια έπαιζα "μελόντικα" την κόκκινη hohner. Μερικοί μας δίναν και 500άρικο. Μεγάλο χουβαρντιλίκι. Ο Θανάσης, πήγαινε "στρατηγικά" πάντα μόνος, για να μη μοιράζεται τα έσοδα. Ήταν όμως μόνος και όπως πάει μόνος μένει.

Κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Πολλά, η μαμά μου η καλή, τσιμπολογούσε συνεχώς, και όταν ο μπαμπάς ρωτούσε που πήγαν και αν τα έτρωγε αυτή, αχ, μανούλα- εσύ απαντούσες ότι τα έτρωγε ο Θανάσης. Ρε τον Θανάση...

Έλκηθρα. Είχα 2 όταν η οι φίλοι μου δεν είχαν κανένα. Όμως πάντα τα μοιραζόμουν. Πάντα. Πολλές φορές όμως χρησιμοποιούσαμε και άλλα οχήματα, όπως παλιά πλαστικά ρολά παντζουριών (σκοτώστρες) σακούλες και καπάκια από τενεκέδες. 

Πόντου - Ήταν η οδός με τη μεγαλύτερη κλήση. Μαύρη πίστα για το έλκηθρο. Όταν μεγαλώσαμε, κάναμε και "άλματα". Έτσι κάπως έσπασε το "καλό" έλκηθρο, αλλά ούτως ή άλλως πια τα γόνατά μας φτάνανε στα αυτιά.

Ασημένιες μπάλες στολίδια. Ήταν 80λας. Η μάνα μου είχε πολλές τέτοιες και τις φιλούσε κάτω από μια σκάλα. Θυμάμαι ακόμα και τη μυρωδιά αυτού του ντουλαπιού. Μύριζε θειάφι. 

Τραινάκι. Ήταν το πρώτο δώρο που μπορώ να θυμηθώ. Ήταν τρομερό! Ολόκληρη πόλη με βουνά, τούνελ, δάση, στημένα τέλεια σε μια ξύλινη επιφάνεια όσο ένα μεγάλο τραπέζι. Το χαρίσαμε πριν χρόνια και καλά κανάμε.

Κα. Ελένη (αγιούσα δασκάλα μου στην πρώτη δημοτικού, κάκιστη...) και Γιώργος Μπακ. (συμμαθητής μου στην πρώτη δημοτικού). Ξήλωσαν και οι δύο τους τον μύθο του Άγιου Βασίλη. Θυμάμαι πολύ καλά το έντονο debate μου με τον Γιώργο στο σχολικό. "Δεν υπάρχει; αποκλείεται!!!"

φλας φοργουάρντ...

Πήραμε και ένα σκούφο Άγιου Βασίλη χθες με τα δώρα του μικρού.
Σκοπεύω να τον λεκιάσω με κάρβουνο και να τον ρίξω έξω από το τζάκι. Να παραμυθάσω τον Σέργιο ότι, "να τος, εδώ ήταν, του έπεσε ο σκούφος". Την σήμερον ημέρα δεν αρκούν οι σκιές, θέλεις κι αποδείξεις!


Καλά Χριστούγεννα σε όλους. Φιλιά στην οικογένεια!

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Μι Τάρζαν, γιού Τζέην

Βλέπω αυτές τις ημέρες στις στάσεις αφίσες από την νέα ταινία που βγήκε, τη συνέχεια μωρέ του Μeet the Fockers, με τον Ben Stiller, Robert De Niro κλπ... 
















Θυμάστε τον συνταξιούχο CIA πράκτορα Ντενίρο, που προσπαθούσε να εκπαιδεύσει το άλλο του εγγόνι και του μάθαινε sign language; 

Αυτή η ιστορία δεν είναι αντικείμενο σεναριακής φαντασίας, αλλά από ότι φαίνεται αρκετά ισχυρό τρέντ στα εξωτερικά.

Αν επισκεφτείτε το babysignlanguage.com θα διαπιστώσετε και μόνοι σας ότι η νοηματική γλώσσα για μωρά έχει προχωρήσει αρκετά...
Ιδού ο χάρτης με τα βασικά για να αρχίσετε να καταλαβαίνετε το μικρό σας χωρίς να χρειάζεται να μασάτε φύλα δάφνης...






















Στο babysignlanguage.com μπορείτε να δείτε ακόμα και βίντεο για το πως ακριβώς γίνονται τα σινιάλα εφόσον αποφασίστε να βάλετε το παιδάκι σας σε πρόγραμμα εκπαίδευσης και μέσα στο circle of trust. 



Daddy from Baby Sign Language on Vimeo.


Και η στιγμή της (αυτο)κριτικής...είχαμε μάθει στο Σέργιο 1-2 λέξεις όπως το γάλα και το "νάνι" - και δούλευε. Είχε πλάκα και μας γλίτωνε από στιγμές μαντεψιάς όπου προσπαθούσαμε να ερμηνεύσουμε το κλάμα του - σκούζει γιατί πονάει ή γιατί πεινάει;;


Μάλλον όμως, όπως σε όλα τα πράγματα, δεν πρέπει κάτι να γίνεται αυτοσκοπός. Γιαυτό και ο μικρός δεν έγινε μάστερ στη νοηματική, αλλά έμεινε στάσιμος στις 2 λέξεις.
Ένα άλλο μείον που σκέφτομαι είναι η πιθανή καθυστέρηση στην ομιλία, αν το παιδάκι βολευτεί με την επικοινωνία με τα χέρια.


Δεν ξέρω, τι να πω (;), ο κάθε γονιός αποφασίζει για το παιδί του. Αλήθεια, υπάρχει κάποιος άλλος εκεί έξω με περισσότερη εμπειρία; Ελάτε κρυφό-CIΑηδες, ομολογήστε...

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Στην υγειά του Όλι Ρεν

Η ταλαιπωρία έχει και τα τυχερά της...

Αυτή την εβδομάδα μεγάλη αναστάτωση στις μετακινήσεις. Μποτιλιάρισμα, συνωστισμός, νεύρα. Ταλαιπωρείται ο κόσμος και όλοι θεωρούν ότι έχουν το δίκιο τους. Και οι μεν και οι δε και όλοι μαζί και άντε αδέρφια να δούμε που θα πάμε.

Χωρίς ΜΜΜ λοιπόν εχθές εγώ δεν πήγα πουθενά. Το ζύγισα το πράγμα. 2-3 ώρες να πάω, άλλες 2 ώρες να γυρίζω...ενημέρωσα το γραφείο (να είναι καλά η πολυχρονεμένη διοίκηση που κατανοεί, που ο Θεός να κόβει χρόνια από αυτούς που μας ταλαιπωρούν και να τα δίνει σε αυτήν...) και έκατσα και δούλεψα από το σπίτι.

Μια χαρά η τηλε-εργασία όταν δεν έχεις ραντεβού...και όλη η δουλειά μου βγήκε και τις ώρες που θα 'τρωγα στην κίνηση τις πέρασα με τον μικρό...



















Ο καιρός ήταν καλός και το μεσημέρι έκανα ένα διάλειμμα και τον πήρα και πήγαμε μια βόλτα στη θάλασσα. Εκεί ο Σέργιος είχε την πρώτη του πραγματική επαφή με την ιστιοπλοΐα, επί ξηρού εδάφους για αρχή.

Μεγάλες στιγμές! Μπαμπάκας και ο μικρός πλήρωμα, κόντρα διάκι και σκότα ανά χείρας (φωτό). Πάρε-λάσκα μαΐστρα, όρτσαρε, πόδισε, πάμε!

Το έζησα κι εγώ (μάλλον περισσότερο από τον μικρό)και έκανα όνειρα ότι το καλοκαίρι ίσως καταφέρω να τον πάω και μια κανονική βόλτα. 

Το βράδυ πριν κοιμηθεί μιλούσε συνεχώς για το καπαματάν (καταμαράν) - το ίδιο και μόλις άνοιξε τα μάτια του σήμερα το πρωί. Ανανεώσαμε το ραντεβού για την επόμενη ηλιόλουστη (και μη) ευκαιρία να σκαλίσουμε σχοινιά και διάφορα άλλα περίεργα...


Όλι Ρεν, Όλι Ρεν, με Σέργιο θα αρμενίζουμε στο υγρό τερέν! 











Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Κρύο, καιρός για δύο!

o tempora o mores...

Μια διαφορετική αγκαλιά που στην αρχή δημιουργεί συναισθήματα "γούτσου-γούτσου", κατόπιν ωρίμου σκέψεως όμως το γούτσου γίνεται προβληματισμός,  ανησυχία για του που το πάμε τέλος πάντων, αλλά και θαυμασμός στο μεγαλείο της φύσης...

















Η φωτογραφία που βλέπετε είναι σπάνια και καινούρια. Καινούρια γιατί απλά η πρακτική να κουβαλάει η μάνα αρκούδα το μικρό της στην πλάτη είναι νέο φρούτο και αυτό. Δε λέω, είναι γλυκιά και τρυφερή σαν εικόνα. Τι λένε όμως οι επιστήμονες;

Καταρχάς "το ζούνε" καθώς ανακαλύπτουν κάτι νέο. Η επιστημονική ομάδα του WWF που μελετάει εδώ και χρόνια τα θαυμάσια αυτά ζώα στην Αρκτική ερμηνεύει αυτή τη νέα συμπεριφορά ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής. Οι πάγοι λιώνουν, οι θαλάσσιες εκτάσεις μεγαλώνουν και μαζί τους και οι αποστάσεις που πρέπει η πολική αρκούδα να κολυμπά για να αναζητήσει την τροφή της.

Τα μικρά δεν έχουν ακόμα αναπτύξει το ανάλογο στρώμα λίπους στο σώμα τους, ούτε τις αντοχές για να αντέξουν στο κρύο και την σωματική κόπωση. Έτσι καταφεύγουν στη λύση της...καβάλας που και ξεκούραστα και ζεστά είναι μια και η μητέρα τους τα κρατάει σχεδόν έξω από το νερό την περισσότερη ώρα.

Χθες που διάβασα για αυτή την είδηση έβαλα και πάλι σε χρήση το μαρσιποσακίδιο. Τράβηξα (συμβολικά) χειρόφρενο στο αυτοκίνητο, φόρτωσα τον μικρό στην πλάτη, του φόρεσα και έναν σκούφο και μαζί με την μαρκησία και τον marco πήγαμε μια ωραία βραδινή βόλτα προς το βουνό. Είχε δροσιά, μύριζε τζάκι και το φεγγάρι ήταν "καινούνιο μπαμπάκα, όχι παλιό".

Αν όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος το κάναμε αυτό (και άλλα πάααρα πολλά) πιο συχνά, ίσως η μάνα αρκούδα να μη χρειαζόταν να κουβαλάει το μωρό της στην πλάτη... 


















Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Το μεγαλύτερο σουξέ της εποχής

Τι μου λέτε εσείς για μαζού εντ δε ζου, τι για λιλιπούπολη. Ούτε τρας ούτε κουλτούρα.
Μπρουτάλ βαρβατήλα και καφρίλα. Αυτό το είδος σκαρφάλωσε αυτή την εποχή στην κορυφή των τσάρτς του My Son's TOP 20.

Έγκαμπέιτον! (Excavator!) - συνοδευόμενο με τραγούδι (να-να) τέκνο κιντς.




Τρελό τραγουδάκι έχει κολλήσει στον Σέργιο με μανία. Το βλέπουμε τουλάχιστον 5-10 φορές την ημέρα, αφού σκέφτομαι να το κατεβάσω σε ήχο και να το βάλω σε CD να το ακούει και στο αυτοκίνητο!

Η πλάκα είναι ότι ο φουκαράς ο τραγουδιστής έχει πάρει πολύ σοβαρά τη δουλειά του (επαγγελματίας Αμερικάνος γαρ) και τραγουδάει για φαγάνες με τον ίδιο στόμφο που θα τραγουδούσε για την έναρξη Ολυμπιακών Αγώνων. Τα backing vocals θυμίζουν it's raining men. Τι να λέει κανείς;

Τα λόγια είναι περιττά....


Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Η ζωή ανάποδα (πάρ' το αλλιώς!)

Πολύ δουλειά, κεφάλι θερμοσίφωνας, λίγο ύπνος, στέρεψα ο μπλόγκερ. Αναζητώ ηρεμία και ανασύνταξη το σου-κου.

Κάναμε με την μαρκησία χθες βράδυ μια κουβέντα για το πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός από τότε που αποκτήσαμε παιδί. Την ίδια  στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι νιώθουμε σαν να έχουμε ζήσει με τον μικρό μια ολόκληρη ζωή και ας πέρασαν μονάχα δύο χρόνια. 


Για τη ζωή και τον χρόνο λοιπόν τα υπόλοιπα από τον νευρωτικό Νεοϋορκέζο φίλο...

Την επόμενη ζωή μου θέλω να την ζήσω ανάποδα.
Ξεκινάς από νεκρός. – ‘Έτσι το γλιτώνεις αυτό.
Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο και αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα.
Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος. Πηγαίνεις και εισπράττεις την σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στην δουλειά.
Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις νέος και να χαρείς την ζωή.
Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι ‘ατακτούλης’. Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο.
Μετά πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις. Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι τη στιγμή που γεννιέσαι. Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπά με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, μεγαλύτερο χώρο κάθε μέρα και – Νάτο !!
Τελειώνεις σαν ένας οργασμός…

Μα ότι κάνει και ότι πει είναι
Δημοσίευση ανάρτησης
τοοόσο σούπερ! 
Καλό και ξεκούραστο Σουκου.