Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Η έξοδος από την κρίση

Σήμερα είναι μια πραγματική ημέρα babaka. Η marquise είναι στο κρεβάτι με τρομερή ίωση και έχω αναλάβει τον Σέργιο για να κάνουμε τα δικά μας. Άυπνος, αλλά πολύ ορεξάτος.
Φτιάξαμε το πρόγραμμα, θα τον σύρω στο Praktiker όπου θέλω να πάρω 2-3 πραγματάκια για να μαστορέψω κάτι τις, μετά θα πάμε μια βόλτα και μετά για φαγητό.
Τον ρώτησα που θέλει να πάμε να φάμε και που απάντησε ότι θέλει να πάμε στο Applebees. Του λέω "αγόρι μου το Applebees έκλεισε, δε λειτουργεί, μπορούμε όμως να πάμε στο Fridays που του μοιάζει". Με ρώτησε το γιατί, και του είπα ότι απλά όλοι που δούλευαν στο ένα μαγαζί πήγαν στο άλλο και γιαυτό το δεύτερο μεγάλωσε...Και εκεί ο 3χρονος Σέργιος έκλεισε το σπίτι όλων των οικονομολόγων και έδωσε το αντίδοτο στην κρίση:
"Μπαμπά, να πάμε σήμερα το βράδυ, να βάλουμε μπαταρίες στο Applebees για να ξαναδουλέψει".














Μπαταρίες λοιπόν κύριοι, μας αλλάζετε που μας αλλάζετε τα φώτα, αλλάξτε και τις μπαταρίες να αρχίσει να δουλεύει το σύστημα.

ΥΓ (βάλτε Ντούρασελ μπας και συνεχίσουμε εκεί που οι άλλοι σταματάνε...)


Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Αυτό που θέλουν (οι μικρές) γυναίκες...

Οκ, το παραδέχομαι. Ως πατέρας αγοριού, έχω παραμελήσει εσένα που έχεις μια ή και περισσότερες κόρες. Σε έχω πήξει σε φορτηγά, εκσκαφείς, αυτοκίνητα, κάστρα κ.α.
Σήμερα που είναι και Παρασκευή θα ασχοληθούμε με τις κόρες. Αυτές που σου έχουν πάρει τα μυαλά, την αιώνια καψούρα σου...
Την έμπνευση μου την έδωσε φίλος που συνάντησα στο δρόμο. Κρατούσε μια σακούλα ΖΑΡΑ και με νόημα την άνοιξε και μου έδειξε το περιεχόμενο. "Καλσόν, μεγάλε" μου λέει, "για την μικρή - έχουμε σήμερα να πάμε κάπου μαζί και μου ζήτησε να της πάρω ένα καλσονάκι για να πηγαίνει με το φορεματάκι της..."
Η αλήθεια είναι ότι το κεφάλαιο "κόρη" είναι μεγαααάλο και κουβαλάει πίσω της πολύ μπιχλιμπίδι, λούσο, γκλίτερ και χρώμα. Κορδελάκια, τσιμπιδάκια, πορτοφολάκια, τσαντάκια, κουκλάκια, -άκια, -άκια...
Έτσι λοιπόν για να σταθώ άξιος των περιστάσεων, με μια γρήγορη babaka-έρευνα έπεσα επάνω σε παιδικά βερνίκια νυχιών (μανώ-όζες) τα οποία δεν είναι τοξικά, αλλά έχουν ως βάση το νερό.
Μπορεί να κάνει λίγο "μανταμέ" το βαμμένο νύχι στο παιδί, ωστόσο πιστεύω ότι αν το κάνεις με παιδικό τρόπο (διάφορα χρωματάκια κλπ) δε θα χτυπάει "άσχημα".
Πλας ότι από όσο βλέπω αριστερά - δεξιά, τα παλ φάνκυ χρωματάκια φοριούνται και από μεγαλύτερα κορίτσια, οπότε μαμάδες ξέρετε εσείς...
Νερο-βερνίκια λοιπόν, από την Hopscotch Kids, για τα νυχάκια σας μόνο:


 πρώτο σετάκι, πάρτε μάτι τα ονόματα...


δεύτερο σετάκι...οκ, νομίζω ότι τα χρώματα είναι "παιδικά" και αν εναλλάσσονται, λογικά το αποτέλεσμα θα έχει πλάκα, σωστά μαμάδες;
Καλό Σου-Κου!

ΥΓ: Οι πιο παραδοσιακοί πατεράδες να με συγχωρείτε για το σημερινό "γύρισμα", υπόσχομαι σύντομα ποστ με πολλά κυβικά, λάσπες και βαρβατίλα!

ΥΓ2 (ο τίτλος του ποστ είναι δανεικός από το what women want, τρομερή ταινία με τον Μελ Γκίμπσον)




Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Mama Mia

Όσο και να θέλουμε, όσο και να προσπαθούμε και πραγματικά καταφέρνουμε να υπάρχουμε ουσιαστικά δίπλα στα παιδιά μας - εμείς οι μπαμπάδες- τελικά, δεν πιάνουμε μια, σε σχέση με τη Μητέρα.
Δες το και από τη δική σου πλευρά. Σκέψου τη μάνα και τον πατέρα σου - μάνα-πατέρας / μάνα-πατέρας...κερδίζει η μάνα έτσι; Το ξέρω...

Όχι δεν είναι ένα ηττοπαθές ποστ το σημερινό, αλλά μια αναγνώριση στον μαγικό δεσμό της μάνας με το παιδί, αγόρι ή κορίτσι. Και δε θα σταθώ σε συναισθηματισμούς, σε μπόντινγκ, σε οιδιπόδεια κ.α., αλλά σε πρακτικά ζητήματα σχέσης, τα οποία ενίοτε μπορούν να αποδειχθούν σωτήρια - με την κυριολεκτική έννοια...

...Όλα ξεκινούν εδώ...
















Μιλάω για αυτή την προαίσθηση με την οποία η μητέρα αντιλαμβάνεται πράγματα που θα συμβούν στο παιδί, πριν αυτά ακόμα συμβούν....

Το βλέμμα της μάνας που ξεφτιλίζει το θερμόμετρο και λέει "το παιδί θα αρρωστήσει" και ο φυσικός συναγερμός που χτυπάει μέσα της τη νύχτα και την ξυπνάει για να γλυτώσει το παιδί από μια πιθανή αναρρόφηση μετά από "σιωπηρό εμετό".

Και η σχέση αυτή είναι παντοτινή. Γνωρίζω τη μάνα που πήρε τηλέφωνο τον γιο της, φοιτητή στην Αμερική, μαύρα μεσάνυχτα  γιατί ένιωθε ανησυχία, για να της πει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ότι είχε χτυπήσει σοβαρά την πλάτη του.

Αυτό είναι το μεγαλείο της (Μάνας) φύσης κύριοι συναγωνιστές μπαμπάδες και αγαπητές μαμάδες. Όχι, δε χάσαμε οι πατεράδες, ίσα-ίσα είμαστε χαρούμενοι να είμαστε δεύτεροι.

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Βασιλιάδες στα κάστρα μας

Το έχεις καταλάβει ότι είμαι DYI τύπος. Μου αρέσει το μαστόρεμα και κυρίως να δημιουργώ κάτι χρήσιμο από θεωρητικά "άχρηστα" υλικά.

Προσφάτως έπεσα στο builtbykids μια τρομερή ιστοσελίδα με ιδέες για να φτιάξεις μόνος σου (και με τα παιδιά βοηθούς) διάφορα πολύ ωραία πράγματα.

Κρίση λοιπόν, χαλάει και ο καιρός, μένουμε σπίτι, τι θα έλεγες να φτιάξουμε παρέα με τα παιδιά ένα κάστρο από χαρτόκουτα; Ανάλογα με τον χώρο που διαθέτεις το κάστρο μπορεί να είναι απλά πυργίσκος μέχρι Μπάκινγκχαμ...

Ξεκινάμε λοιπόν! Θα χρειαστείτε:
  1. Μεγάλα χαρτόκουτα (θα βρείτε σε καταστήματα ηλεκτρικών και σε μεγάλα σουπερ μάρκετ)
  2. Κόλλα 
  3. Ψαλίδι
  4. Μπογιές
  5. Χρωματιστές κολλητικές ταινίες
Αφού μαζέψετε τα υλικά και "μετρήσεις" τις χωροταξικές δυνατότητες που σας δίνουν τα χαρτόκουτα, αρχίστε να κόβετε πόρτες, παράθυρα, πολεμίστρες και να δημιουργείτε ανοίγματα από τον έναν χώρο στον άλλον.
φτιάξτε πόρτες, παράθυρα κλπ...















Στη συνέχεια, με "απλωμένο" το κάστρο ρίξε ξανά τα παιδιά στη μάχη με μαρκαδόρος, και ότι άλλο διακοσμητικό στοιχείο έχετε στη διάθεσή σας!















Είναι πολύ σημαντικό, εφόσον τα παιδιά είναι σε κατάλληλη ηλικία, να συμμετέχουν ενεργά στη δημιουργία του κάστρου!

Τρύπες που λειτουργούσαν ως χερούλια στο αρχικό χαρτόκουτο, μπορούν να μεταμορφωθούν σε γραμματοκιβώτιο για το κάστρο.



















Αφού τελειώσετε με το σουργελο-ντεκόρ, πάρτε κόλλες και κολλητικές ταινίες και ανοίξτε τα χαρτόκουτα, έτσι ώστε το κάστρο να αποκτήσει και την τρίτη του διάσταση. Voila!

















Πόρτες παράθυρα ανοίγουν και κλείνουν και τα παιδιά αρχίζουν αμέσως να το χαίρονται...















Και που ΄σαι, αν υπάρχει χώρος κάντε το μεγάλο! Και αν πάει ο Βενιζέλος να φορολογήσει τα τετραγωνικά ακόμα και σε κουκλόσπιτα, μη κωλώσεις, το διπλώνεις και πίσω από την κουρτίνα...

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Ντου γιου λάικ δε γρης;

Έχει πολύ πλάκα να βλέπεις το παιδί σου να σου "φέρνει" καινούρια πράγματα από τον παιδικό.
Και δεν αναφέρομαι σε ιώσεις, χειροτεχνίες και ζωγραφιές, αλλά σε αλλαγές στη συμπεριφορά του και σε νέες γνώσεις.

Για παράδειγμα, βλέπω ότι ο Σέργιος έχει γίνει πολύ πιο εξωστρεφής, δεν ντρέπεται και του αρέσει να μας δείχνει ότι νέο έχει "μάθει". Η αυτοπεποίθησή του έχει ενισχυθεί και του αρέσει να δοκιμάζει νέα πράγματα.

Το μεγαλύτερο γέλιο όμως πέφτει με τα αγγλικά. Η επαφή του με την ξένη γλώσσα είναι καθημερινή, γιατί πηγαίνει σε αγγλόφωνο παιδικό. Όλες οι κυρίες είναι "μις" και το λεξιλόγιό του μεγαλώνει μέρα με την ημέρα. Βέβαια επειδή ποτέ δεν είναι οι λέξεις αρκετές, ο Σέργιος έχει προχωρήσει και στα δικά του αγγλικά.
















 Παραθέτω μερικά για να δεις τι ακούμε...
-Αγόρι μου πώς λένε την μπετονιέρα στα αγγλικά;
-"Μπέτονιετς"
-Το φαγητό;
-"Φάγητς"
-Τους εκσκαφείς;
-"Γκάμανγκερς" (εδώ γίνεται διπλή μετάφραση - από "γκαμάγκες")
-Την μαμά;
-"Μάμα"

Εντ σόου ον...

Τελικά πράγματι, η φάση "παιδικός" είναι πολύ καλή. Το πρωί το σπίτι έχει "μοναστηριακή" ησυχία, το μεσημέρι το παιδί κοιμάται σαν "τούβλο" και το απόγευμα έχει όρεξη για παιχνίδι με την οικογένεια.
Αυτά τα λίγα "πρακτικά". Για τα ουσιαστικά οφέλη ούτε λόγος...γι αυτά όμως θα τα λέμε σε βάθος χρόνου.
Όπως φαίνεται, μέχρι στιγμής, χαλάλι οι αποχωρισμοί, οι σπαραγμοί και...τα ευρά μας!

Κλείνω με το καλύτερο, που μου 'πε τραγουδιστά εχθές πριν κοιμηθεί και με έλιωσε (ως μουσικόφιλο):
do, re, mi, fa, so, la, ti, do! 
ΤΙ και όχι ΣΙ!
Μα που πάει το παιδί μου, στο FAME?



Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Ο βρεμένος τη βροχή δε τη φοβάται

Ωραία μέρα σήμερα. Σύννεφα, αέρας, βροχή και το ανεκτίμητο προνόμιο να δουλέψω από το σπίτι και να μη ταλαιπωρηθώ στους δρόμους της πρωτεύουσας της στερημένης ΜΜΜ για μια ακόμα μέρα.

Το βλέμμα μου έπαιζε μεταξύ οθόνης και παραθύρου που μου χάριζε αυτό το φθινοπωρινό σκηνικό. Ωραίο πράγμα η βροχή....πες το βέβαια στον Άγγλο και θα σου φέρει τη φθαρμένη του ομπρέλα στο κεφάλι, αλλά λέμε τώρα...

Όταν λοιπόν βρέχει έτσι, αντρικά, μου έρχεται μια ιστορία στο μυαλό από την παιδική μου ηλικία.

Πρέπει να ήμουν 7-9 χρονών (;) καλοκαίρι. Για κάποιο λόγο δεν ήμασταν Χαλκιδική, μάλλον θα ήταν αρχή ή τέλος καλοκαιριού. Θυμάμαι ήταν Κυριακή και τρώγαμε οικογενειακώς - οι γονείς μου και ο μικρός μου αδερφός - σε μια τοπική πιτσαρία, τη "Γρανάδα". Ήταν μεσημέρι ήσυχο ώσπου ξαφνικά ξέσπασε καλοκαιρινή μπόρα και άρχισε να βρέχει αυτό που λέμε "καρεκλοπόδαρα". Οι δρόμοι γίνονταν ρυάκι και το νερό έκανε μπουρμπουλήθρες καθώς οι σταγόνες της βροχής πυροβολούσαν την άσφαλτο...
Περιμέναμε να κοπάσει. Περνούσε η ώρα και το φαινόμενο επέμενε. Και τότε συνέβη το οικογενειακώς αδιανόητο:

χύμα σε μια διάθεση απόλυτου Τζην Κέλλυ...














Δόθηκε το πρόσταγμα να επιστρέψουμε σπίτι (με τα πόδια) εν μέσω κατακλυσμού!
Αδιανόητο γιατί, ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ήταν τέρας τάξης και λογικής, πολύ προσεκτικός με θέματα υγείας (που να ξερε...) και γενικά κινούμενος "αυστηρά εντός της πεπατημένης". Δε μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα ήταν οκ με το να γίνουμε μούσκεμα, να μην κρυώσουμε και να το χαρούμε από πάνω!
Ξεκινήσαμε και στα πρώτα βήματά μας ίσχυσε αυτό που λέμε "ο βρεμένος τη βροχή δε τη φοβάται".  Το ότι είχα γίνει λούτσα δε με άγγιξε και τόσο. Αυτό που δε μπορούσα να πιστέψω ήταν ότι όλη η οικογένεια ήταν χύμα, σε μια διάθεση απόλυτου Τζην Κέλλυ.
Που θέλω να καταλήξω και τι σχέση έχει η προσωπική στιγμή ψυχανάλυσης με ένα μπαμπαδομπλόγκ;

Όπως έχω ξαναγράψει, είναι πολύ καλά τα προγράμματα, οι ρουτίνες, τα μη και τα όχι, αλλά εξίσου χρήσιμα είναι και το χαβαλέ και η τρέλα και οι λιγοστές στιγμές που "ξεφεύγεις". Και όταν αυτό γίνεται "εις την οικογενειακήν" τα αποτελέσματα είναι σημαντικά...Πάρε εμένα - μια φορά πριν περίπου 25 χρόνια γίναμε (με τρέλα) και οι τέσσερις λούτσα και κάθε φορά που βρέχει το θυμάμαι...

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Διαβολο-απόγευμα

Διαβολοαπόγευμα το [diavoloapoghevma] : απόγευμα κατά το οποίο ένας ή και οι δύο γονείς επαναπροσδιορίζουν την ιεραρχία σε μια οικογένεια. Πέρασε διαβολοαπόγευμα...
/ Ακολουθεί μετά από γινάτι ή ανάρμοστη συμπεριφορά που ρέπει προς την κακομάθεια...

Ναι, όσο καλός και να θέλεις να είσαι, όσο καλό και να είναι το παιδάκι, κάπου-κάπου και με ρέγουλα βάζεις το καπέλο του λοκατζή και κάνεις ένα ρισέτ στον αγγελικά πλασμένο κόσμο ενός μικρού παιδιού.

Δεν είναι ευχάριστο, πολλές φορές είναι και αστείο (και άντε να μαζέψεις το χάχανό σου και να το παίζεις "σκίστης"), αλλά όταν το ξεκινάς πρέπει να το τελειώνεις.

Εχθές είχαμε διαβολοαπόγευμα. Ο Σέργιος δεν είχε κοιμηθεί για μεσημέρι (δοκιμάζαμε αν λειτουργεί αυτό και μάλλον απέτυχε), είχε νεύρα και έκανε ότι του κατέβει.














Πρώτη έβαλε το "τζόκευ του λοκατζή" η μαρκίζ. Άστραψε και  βρόντηξε και ο μικρός την κοιτούσε με ένα βλέμμα "what the fuck?". Κοιτούσε μετά εμένα και ψυχρός έλεγα ότι "έχει δίκιο η μητέρα σου" (ακόμα δεν έχουμε φτάσει στην ηλικιά της "μάνας σου".

Εδώ παίζαμε και το παίγνιο του good cop - bad cop, αν και στο τέλος και οι δύο γίναμε το ίδιο μπάντ στα μάτια του...

Τα 'χωνε η μαρκίζ, συμφωνούσα εγώ και μετά αλλάξαμε. Όταν άρχισε τα γινατάκια και τα "φύγε μπαμπά" ξύπνησε μέσα μου ο έφεδρος δόκιμος αξιωματικός.

Εγώ σε αυτές τις περιπτώσεις δε φωνάζω, απλά εξηγώ τι δε μου αρέσει και μετά παίρνω ένα-ένα τα παιχνίδια του και τα αφήνω στην αποθηκούλα εν είδει τιμωρίας. Μέχρι να ηρεμήσει...
Εκεί ξεκινάει το αρχαίο δράμα, με δάκρυα, αγωνία και σπαραγμό. Όλα αυτά βέβαια καρατσεκαρισμένα κροκοδείλια, έτσι;

Τον φέραμε στα ίσια του σχετικά γρήγορα και κέρδισε τη λήξη του συναγερμού όταν ήρεμος, άρχισε να μαζεύει ένα ένα τα παιχνίδια του και να τα τοποθετεί στη θέση τους.
"Να ακούω τα τουβλάκια λέγκο να πέφτουν ένα-ένα στο κουτί" του φώναζα! "Σκίστης" ο μπαμπάκας ε;

Το βράδυ έκλεισε με ένα ζεστό μπανάκι, με αγκαλιές και φιλιά. Απελευθέρωσα έναν από τους δύο ομήρους - παιχνίδια του και αποκοιμήθηκε ήρεμα...

Τι να κάνουμε, σκατοδουλειά, αλλά χρειάζεται που και που...