Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

CINE babaka?

Οκ, το μπλογκ έχει σκουριάσει. Το ξέρω. 
Όλα γύρω τρέχουνε και η όλη φάση έχει γίνει πολύ "τεχνική".
"Η τάημ-λάην είναι γρήγορη", "πρέπει να ποστάρεις μεταξύ 12:00-14:00", "κυνήγα το σε άλλα μπλόγκ". 
Οκ, πέντε σκέψεις θέλω να γράψω όχι να κάνω δεύτερη δουλειά!

Είμαστε καλά, μεγαλώνουμε, είμαστε οι καλύτεροι πελάτες της αντιβίωσης, κάνουμε ποδήλατα, πατίνια, βόλτες και ετοιμαζόμαστε για τις γιορτές. 

Ένα σινεμά μου έχει λείψει να πάμε τελευταία. Ότι να ναι. Ακόμα και ένα γιορτινό τσικ φλικ, ξέρεις με λίγο Λονδίνο, Χιού Γκράντ και τέτοια. Ακόμα και το παρακάτω! Δώσε έμφαση στους "ντουντς"!



Αυτοί είμαστε παίδες! Οι ντουντς! Μας κάνανε ταινία....

Άντε καλή εβδομάδα. Το ποστάρω Κυριακή βραδιάτικα κι ας λένε...



Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Ένας μήνας πριν τα Χριστούγεννα...

Ένας μήνας πριν τα Χριστούγεννα. Θα είναι άραγε περίεργες οι φετινές γιορτές; Νομίζω πως όχι. Σε πείσμα των καιρών, νομίζω ότι φέτος ο κόσμος θα γουστάρει το πνεύμα των Χριστουγέννων με αυθεντικό τρόπο. Και θα πάρει και θα δώσει δώρα, και θα βγει και θα φάει και θα πιει. Μπορεί να το κάνει αρκετά κλικ πολυτέλειας και χλιδής κάτω. Έτσι θα έπρεπε εδώ και καιρό. 

Ένας μήνας πριν τα Χριστούγεννα και μια καλή φίλη έγινε σήμερα με τη βούλα του ληξιαρχείου μπλογκομάνα! Με τα όλα της, με τον παίδαρό της αγκαλίτσα και με έναν μπαμπάκα να χάνει σήμερα την παρθενιά του. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή την νέα οικογένεια.

Ένας μήνας πριν τα Χριστούγεννα και δύο φίλοι αγαπημένοι χάσανε ακόμα μια ευκαιρία να αποκτήσουν παιδάκι. Προσπαθούν επιμένουν, τα παίζουν όλα, τα χάνουν όλα και ανασυντάσσονται. Έτσι πρέπει.  Πάρτε ανάσα και πάμε ακόμα μια παιδιά!
















Ένας μήνας πριν τα Χριστούγεννα και μαζεύουμε ιδέες για τα δώρα του Σέργιου. Να πάει να γαμηθεί και η κρίση και όλα. Θα του κάνουμε τα ωραιότερα δώρα γιατί μια φορά είσαι παιδί. Και αν κάποτε τα χάσουμε όλα, τότε θα του φτιάχνουμε παιχνίδια από ότι βρούμε εδώ κι εκεί. Μέχρι τότε έχει ο Θεός.

Ένας μήνας πριν τα Χριστούγεννα και αύριο θα είχε ο πατέρας μου την ονομαστική του γιορτή. Μπαμπά μου λείπεις. Χάνεις επεισόδια ρε γαμώτο και πως να σου τα πω...

Ένας μήνας πριν τα Χριστούγεννα και αύριο θα στολίσουμε δέντρο και θα γίνει χαμός. Θα βάλω τον Κρόσμπυ, τον Μάρτιν τον Φρέντυ να τραγουδάνε τα κάρολς τα αμερικιέν και θα φχαριστηθώ και μια ουισκάρα στο τέλος.

Ένας μήνας πριν τα Χριστούγεννα και φέτος θα τραγουδάμε μαζί με τον Τζωρτζ Μάικλ "This Christmas I'll give them my tax". Μη μασάτε όμως. Θα μας τα πάρουν όπως και να ναι τα λαμόγια.

Ένα μήνας πριν τα Χριστούγεννα. Φέτος αποταμιεύστε αγάπη, χάδι, στοργή και προδέρμ. Αυτά αν και είναι ανεκτίμητα, δεν κοστίζουν τίποτα.


Καλό σας "μήνα" και καλή προετοιμασία.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Η έξοδος από την κρίση

Σήμερα είναι μια πραγματική ημέρα babaka. Η marquise είναι στο κρεβάτι με τρομερή ίωση και έχω αναλάβει τον Σέργιο για να κάνουμε τα δικά μας. Άυπνος, αλλά πολύ ορεξάτος.
Φτιάξαμε το πρόγραμμα, θα τον σύρω στο Praktiker όπου θέλω να πάρω 2-3 πραγματάκια για να μαστορέψω κάτι τις, μετά θα πάμε μια βόλτα και μετά για φαγητό.
Τον ρώτησα που θέλει να πάμε να φάμε και που απάντησε ότι θέλει να πάμε στο Applebees. Του λέω "αγόρι μου το Applebees έκλεισε, δε λειτουργεί, μπορούμε όμως να πάμε στο Fridays που του μοιάζει". Με ρώτησε το γιατί, και του είπα ότι απλά όλοι που δούλευαν στο ένα μαγαζί πήγαν στο άλλο και γιαυτό το δεύτερο μεγάλωσε...Και εκεί ο 3χρονος Σέργιος έκλεισε το σπίτι όλων των οικονομολόγων και έδωσε το αντίδοτο στην κρίση:
"Μπαμπά, να πάμε σήμερα το βράδυ, να βάλουμε μπαταρίες στο Applebees για να ξαναδουλέψει".














Μπαταρίες λοιπόν κύριοι, μας αλλάζετε που μας αλλάζετε τα φώτα, αλλάξτε και τις μπαταρίες να αρχίσει να δουλεύει το σύστημα.

ΥΓ (βάλτε Ντούρασελ μπας και συνεχίσουμε εκεί που οι άλλοι σταματάνε...)


Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Αυτό που θέλουν (οι μικρές) γυναίκες...

Οκ, το παραδέχομαι. Ως πατέρας αγοριού, έχω παραμελήσει εσένα που έχεις μια ή και περισσότερες κόρες. Σε έχω πήξει σε φορτηγά, εκσκαφείς, αυτοκίνητα, κάστρα κ.α.
Σήμερα που είναι και Παρασκευή θα ασχοληθούμε με τις κόρες. Αυτές που σου έχουν πάρει τα μυαλά, την αιώνια καψούρα σου...
Την έμπνευση μου την έδωσε φίλος που συνάντησα στο δρόμο. Κρατούσε μια σακούλα ΖΑΡΑ και με νόημα την άνοιξε και μου έδειξε το περιεχόμενο. "Καλσόν, μεγάλε" μου λέει, "για την μικρή - έχουμε σήμερα να πάμε κάπου μαζί και μου ζήτησε να της πάρω ένα καλσονάκι για να πηγαίνει με το φορεματάκι της..."
Η αλήθεια είναι ότι το κεφάλαιο "κόρη" είναι μεγαααάλο και κουβαλάει πίσω της πολύ μπιχλιμπίδι, λούσο, γκλίτερ και χρώμα. Κορδελάκια, τσιμπιδάκια, πορτοφολάκια, τσαντάκια, κουκλάκια, -άκια, -άκια...
Έτσι λοιπόν για να σταθώ άξιος των περιστάσεων, με μια γρήγορη babaka-έρευνα έπεσα επάνω σε παιδικά βερνίκια νυχιών (μανώ-όζες) τα οποία δεν είναι τοξικά, αλλά έχουν ως βάση το νερό.
Μπορεί να κάνει λίγο "μανταμέ" το βαμμένο νύχι στο παιδί, ωστόσο πιστεύω ότι αν το κάνεις με παιδικό τρόπο (διάφορα χρωματάκια κλπ) δε θα χτυπάει "άσχημα".
Πλας ότι από όσο βλέπω αριστερά - δεξιά, τα παλ φάνκυ χρωματάκια φοριούνται και από μεγαλύτερα κορίτσια, οπότε μαμάδες ξέρετε εσείς...
Νερο-βερνίκια λοιπόν, από την Hopscotch Kids, για τα νυχάκια σας μόνο:


 πρώτο σετάκι, πάρτε μάτι τα ονόματα...


δεύτερο σετάκι...οκ, νομίζω ότι τα χρώματα είναι "παιδικά" και αν εναλλάσσονται, λογικά το αποτέλεσμα θα έχει πλάκα, σωστά μαμάδες;
Καλό Σου-Κου!

ΥΓ: Οι πιο παραδοσιακοί πατεράδες να με συγχωρείτε για το σημερινό "γύρισμα", υπόσχομαι σύντομα ποστ με πολλά κυβικά, λάσπες και βαρβατίλα!

ΥΓ2 (ο τίτλος του ποστ είναι δανεικός από το what women want, τρομερή ταινία με τον Μελ Γκίμπσον)




Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Mama Mia

Όσο και να θέλουμε, όσο και να προσπαθούμε και πραγματικά καταφέρνουμε να υπάρχουμε ουσιαστικά δίπλα στα παιδιά μας - εμείς οι μπαμπάδες- τελικά, δεν πιάνουμε μια, σε σχέση με τη Μητέρα.
Δες το και από τη δική σου πλευρά. Σκέψου τη μάνα και τον πατέρα σου - μάνα-πατέρας / μάνα-πατέρας...κερδίζει η μάνα έτσι; Το ξέρω...

Όχι δεν είναι ένα ηττοπαθές ποστ το σημερινό, αλλά μια αναγνώριση στον μαγικό δεσμό της μάνας με το παιδί, αγόρι ή κορίτσι. Και δε θα σταθώ σε συναισθηματισμούς, σε μπόντινγκ, σε οιδιπόδεια κ.α., αλλά σε πρακτικά ζητήματα σχέσης, τα οποία ενίοτε μπορούν να αποδειχθούν σωτήρια - με την κυριολεκτική έννοια...

...Όλα ξεκινούν εδώ...
















Μιλάω για αυτή την προαίσθηση με την οποία η μητέρα αντιλαμβάνεται πράγματα που θα συμβούν στο παιδί, πριν αυτά ακόμα συμβούν....

Το βλέμμα της μάνας που ξεφτιλίζει το θερμόμετρο και λέει "το παιδί θα αρρωστήσει" και ο φυσικός συναγερμός που χτυπάει μέσα της τη νύχτα και την ξυπνάει για να γλυτώσει το παιδί από μια πιθανή αναρρόφηση μετά από "σιωπηρό εμετό".

Και η σχέση αυτή είναι παντοτινή. Γνωρίζω τη μάνα που πήρε τηλέφωνο τον γιο της, φοιτητή στην Αμερική, μαύρα μεσάνυχτα  γιατί ένιωθε ανησυχία, για να της πει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ότι είχε χτυπήσει σοβαρά την πλάτη του.

Αυτό είναι το μεγαλείο της (Μάνας) φύσης κύριοι συναγωνιστές μπαμπάδες και αγαπητές μαμάδες. Όχι, δε χάσαμε οι πατεράδες, ίσα-ίσα είμαστε χαρούμενοι να είμαστε δεύτεροι.

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Βασιλιάδες στα κάστρα μας

Το έχεις καταλάβει ότι είμαι DYI τύπος. Μου αρέσει το μαστόρεμα και κυρίως να δημιουργώ κάτι χρήσιμο από θεωρητικά "άχρηστα" υλικά.

Προσφάτως έπεσα στο builtbykids μια τρομερή ιστοσελίδα με ιδέες για να φτιάξεις μόνος σου (και με τα παιδιά βοηθούς) διάφορα πολύ ωραία πράγματα.

Κρίση λοιπόν, χαλάει και ο καιρός, μένουμε σπίτι, τι θα έλεγες να φτιάξουμε παρέα με τα παιδιά ένα κάστρο από χαρτόκουτα; Ανάλογα με τον χώρο που διαθέτεις το κάστρο μπορεί να είναι απλά πυργίσκος μέχρι Μπάκινγκχαμ...

Ξεκινάμε λοιπόν! Θα χρειαστείτε:
  1. Μεγάλα χαρτόκουτα (θα βρείτε σε καταστήματα ηλεκτρικών και σε μεγάλα σουπερ μάρκετ)
  2. Κόλλα 
  3. Ψαλίδι
  4. Μπογιές
  5. Χρωματιστές κολλητικές ταινίες
Αφού μαζέψετε τα υλικά και "μετρήσεις" τις χωροταξικές δυνατότητες που σας δίνουν τα χαρτόκουτα, αρχίστε να κόβετε πόρτες, παράθυρα, πολεμίστρες και να δημιουργείτε ανοίγματα από τον έναν χώρο στον άλλον.
φτιάξτε πόρτες, παράθυρα κλπ...















Στη συνέχεια, με "απλωμένο" το κάστρο ρίξε ξανά τα παιδιά στη μάχη με μαρκαδόρος, και ότι άλλο διακοσμητικό στοιχείο έχετε στη διάθεσή σας!















Είναι πολύ σημαντικό, εφόσον τα παιδιά είναι σε κατάλληλη ηλικία, να συμμετέχουν ενεργά στη δημιουργία του κάστρου!

Τρύπες που λειτουργούσαν ως χερούλια στο αρχικό χαρτόκουτο, μπορούν να μεταμορφωθούν σε γραμματοκιβώτιο για το κάστρο.



















Αφού τελειώσετε με το σουργελο-ντεκόρ, πάρτε κόλλες και κολλητικές ταινίες και ανοίξτε τα χαρτόκουτα, έτσι ώστε το κάστρο να αποκτήσει και την τρίτη του διάσταση. Voila!

















Πόρτες παράθυρα ανοίγουν και κλείνουν και τα παιδιά αρχίζουν αμέσως να το χαίρονται...















Και που ΄σαι, αν υπάρχει χώρος κάντε το μεγάλο! Και αν πάει ο Βενιζέλος να φορολογήσει τα τετραγωνικά ακόμα και σε κουκλόσπιτα, μη κωλώσεις, το διπλώνεις και πίσω από την κουρτίνα...

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Ντου γιου λάικ δε γρης;

Έχει πολύ πλάκα να βλέπεις το παιδί σου να σου "φέρνει" καινούρια πράγματα από τον παιδικό.
Και δεν αναφέρομαι σε ιώσεις, χειροτεχνίες και ζωγραφιές, αλλά σε αλλαγές στη συμπεριφορά του και σε νέες γνώσεις.

Για παράδειγμα, βλέπω ότι ο Σέργιος έχει γίνει πολύ πιο εξωστρεφής, δεν ντρέπεται και του αρέσει να μας δείχνει ότι νέο έχει "μάθει". Η αυτοπεποίθησή του έχει ενισχυθεί και του αρέσει να δοκιμάζει νέα πράγματα.

Το μεγαλύτερο γέλιο όμως πέφτει με τα αγγλικά. Η επαφή του με την ξένη γλώσσα είναι καθημερινή, γιατί πηγαίνει σε αγγλόφωνο παιδικό. Όλες οι κυρίες είναι "μις" και το λεξιλόγιό του μεγαλώνει μέρα με την ημέρα. Βέβαια επειδή ποτέ δεν είναι οι λέξεις αρκετές, ο Σέργιος έχει προχωρήσει και στα δικά του αγγλικά.
















 Παραθέτω μερικά για να δεις τι ακούμε...
-Αγόρι μου πώς λένε την μπετονιέρα στα αγγλικά;
-"Μπέτονιετς"
-Το φαγητό;
-"Φάγητς"
-Τους εκσκαφείς;
-"Γκάμανγκερς" (εδώ γίνεται διπλή μετάφραση - από "γκαμάγκες")
-Την μαμά;
-"Μάμα"

Εντ σόου ον...

Τελικά πράγματι, η φάση "παιδικός" είναι πολύ καλή. Το πρωί το σπίτι έχει "μοναστηριακή" ησυχία, το μεσημέρι το παιδί κοιμάται σαν "τούβλο" και το απόγευμα έχει όρεξη για παιχνίδι με την οικογένεια.
Αυτά τα λίγα "πρακτικά". Για τα ουσιαστικά οφέλη ούτε λόγος...γι αυτά όμως θα τα λέμε σε βάθος χρόνου.
Όπως φαίνεται, μέχρι στιγμής, χαλάλι οι αποχωρισμοί, οι σπαραγμοί και...τα ευρά μας!

Κλείνω με το καλύτερο, που μου 'πε τραγουδιστά εχθές πριν κοιμηθεί και με έλιωσε (ως μουσικόφιλο):
do, re, mi, fa, so, la, ti, do! 
ΤΙ και όχι ΣΙ!
Μα που πάει το παιδί μου, στο FAME?



Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Ο βρεμένος τη βροχή δε τη φοβάται

Ωραία μέρα σήμερα. Σύννεφα, αέρας, βροχή και το ανεκτίμητο προνόμιο να δουλέψω από το σπίτι και να μη ταλαιπωρηθώ στους δρόμους της πρωτεύουσας της στερημένης ΜΜΜ για μια ακόμα μέρα.

Το βλέμμα μου έπαιζε μεταξύ οθόνης και παραθύρου που μου χάριζε αυτό το φθινοπωρινό σκηνικό. Ωραίο πράγμα η βροχή....πες το βέβαια στον Άγγλο και θα σου φέρει τη φθαρμένη του ομπρέλα στο κεφάλι, αλλά λέμε τώρα...

Όταν λοιπόν βρέχει έτσι, αντρικά, μου έρχεται μια ιστορία στο μυαλό από την παιδική μου ηλικία.

Πρέπει να ήμουν 7-9 χρονών (;) καλοκαίρι. Για κάποιο λόγο δεν ήμασταν Χαλκιδική, μάλλον θα ήταν αρχή ή τέλος καλοκαιριού. Θυμάμαι ήταν Κυριακή και τρώγαμε οικογενειακώς - οι γονείς μου και ο μικρός μου αδερφός - σε μια τοπική πιτσαρία, τη "Γρανάδα". Ήταν μεσημέρι ήσυχο ώσπου ξαφνικά ξέσπασε καλοκαιρινή μπόρα και άρχισε να βρέχει αυτό που λέμε "καρεκλοπόδαρα". Οι δρόμοι γίνονταν ρυάκι και το νερό έκανε μπουρμπουλήθρες καθώς οι σταγόνες της βροχής πυροβολούσαν την άσφαλτο...
Περιμέναμε να κοπάσει. Περνούσε η ώρα και το φαινόμενο επέμενε. Και τότε συνέβη το οικογενειακώς αδιανόητο:

χύμα σε μια διάθεση απόλυτου Τζην Κέλλυ...














Δόθηκε το πρόσταγμα να επιστρέψουμε σπίτι (με τα πόδια) εν μέσω κατακλυσμού!
Αδιανόητο γιατί, ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ήταν τέρας τάξης και λογικής, πολύ προσεκτικός με θέματα υγείας (που να ξερε...) και γενικά κινούμενος "αυστηρά εντός της πεπατημένης". Δε μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα ήταν οκ με το να γίνουμε μούσκεμα, να μην κρυώσουμε και να το χαρούμε από πάνω!
Ξεκινήσαμε και στα πρώτα βήματά μας ίσχυσε αυτό που λέμε "ο βρεμένος τη βροχή δε τη φοβάται".  Το ότι είχα γίνει λούτσα δε με άγγιξε και τόσο. Αυτό που δε μπορούσα να πιστέψω ήταν ότι όλη η οικογένεια ήταν χύμα, σε μια διάθεση απόλυτου Τζην Κέλλυ.
Που θέλω να καταλήξω και τι σχέση έχει η προσωπική στιγμή ψυχανάλυσης με ένα μπαμπαδομπλόγκ;

Όπως έχω ξαναγράψει, είναι πολύ καλά τα προγράμματα, οι ρουτίνες, τα μη και τα όχι, αλλά εξίσου χρήσιμα είναι και το χαβαλέ και η τρέλα και οι λιγοστές στιγμές που "ξεφεύγεις". Και όταν αυτό γίνεται "εις την οικογενειακήν" τα αποτελέσματα είναι σημαντικά...Πάρε εμένα - μια φορά πριν περίπου 25 χρόνια γίναμε (με τρέλα) και οι τέσσερις λούτσα και κάθε φορά που βρέχει το θυμάμαι...

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Διαβολο-απόγευμα

Διαβολοαπόγευμα το [diavoloapoghevma] : απόγευμα κατά το οποίο ένας ή και οι δύο γονείς επαναπροσδιορίζουν την ιεραρχία σε μια οικογένεια. Πέρασε διαβολοαπόγευμα...
/ Ακολουθεί μετά από γινάτι ή ανάρμοστη συμπεριφορά που ρέπει προς την κακομάθεια...

Ναι, όσο καλός και να θέλεις να είσαι, όσο καλό και να είναι το παιδάκι, κάπου-κάπου και με ρέγουλα βάζεις το καπέλο του λοκατζή και κάνεις ένα ρισέτ στον αγγελικά πλασμένο κόσμο ενός μικρού παιδιού.

Δεν είναι ευχάριστο, πολλές φορές είναι και αστείο (και άντε να μαζέψεις το χάχανό σου και να το παίζεις "σκίστης"), αλλά όταν το ξεκινάς πρέπει να το τελειώνεις.

Εχθές είχαμε διαβολοαπόγευμα. Ο Σέργιος δεν είχε κοιμηθεί για μεσημέρι (δοκιμάζαμε αν λειτουργεί αυτό και μάλλον απέτυχε), είχε νεύρα και έκανε ότι του κατέβει.














Πρώτη έβαλε το "τζόκευ του λοκατζή" η μαρκίζ. Άστραψε και  βρόντηξε και ο μικρός την κοιτούσε με ένα βλέμμα "what the fuck?". Κοιτούσε μετά εμένα και ψυχρός έλεγα ότι "έχει δίκιο η μητέρα σου" (ακόμα δεν έχουμε φτάσει στην ηλικιά της "μάνας σου".

Εδώ παίζαμε και το παίγνιο του good cop - bad cop, αν και στο τέλος και οι δύο γίναμε το ίδιο μπάντ στα μάτια του...

Τα 'χωνε η μαρκίζ, συμφωνούσα εγώ και μετά αλλάξαμε. Όταν άρχισε τα γινατάκια και τα "φύγε μπαμπά" ξύπνησε μέσα μου ο έφεδρος δόκιμος αξιωματικός.

Εγώ σε αυτές τις περιπτώσεις δε φωνάζω, απλά εξηγώ τι δε μου αρέσει και μετά παίρνω ένα-ένα τα παιχνίδια του και τα αφήνω στην αποθηκούλα εν είδει τιμωρίας. Μέχρι να ηρεμήσει...
Εκεί ξεκινάει το αρχαίο δράμα, με δάκρυα, αγωνία και σπαραγμό. Όλα αυτά βέβαια καρατσεκαρισμένα κροκοδείλια, έτσι;

Τον φέραμε στα ίσια του σχετικά γρήγορα και κέρδισε τη λήξη του συναγερμού όταν ήρεμος, άρχισε να μαζεύει ένα ένα τα παιχνίδια του και να τα τοποθετεί στη θέση τους.
"Να ακούω τα τουβλάκια λέγκο να πέφτουν ένα-ένα στο κουτί" του φώναζα! "Σκίστης" ο μπαμπάκας ε;

Το βράδυ έκλεισε με ένα ζεστό μπανάκι, με αγκαλιές και φιλιά. Απελευθέρωσα έναν από τους δύο ομήρους - παιχνίδια του και αποκοιμήθηκε ήρεμα...

Τι να κάνουμε, σκατοδουλειά, αλλά χρειάζεται που και που...


Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Babaka-κουτούρ(-ού)

Σβέλτο το σημερινό ποστάκι και με στιλιστικές προτάσεις.
Η έμπνευση ήρθε μέσα από κουφές κουβέντες της τουαλέτας, όπου κάθομαι παρέα με τον Σέργιο μέχρι να τα κάνει. Τις προάλλες λοιπόν η κουβέντα μας ήταν η εξής σουρεάλ - αυτός ξεβράκωτος στη λεκάνη και εγώ απέναντί του καθισμένος σε ένα σκαμνάκι.

"μπαμπά, μπορώ εγώ να φορέσω γραβάτα;"
"ναι παιδί μου, γιατί όχι;" - "πότε θέλεις να τη φορέσεις"
"στο σχολείο μπαμπά!" - "α και στην εκκλησία!"
<σημείωση, δεν είμαστε η οικογένεια που πάει κάθε Κυριακή στην εκκλησία...>
"ναι μωρό μου, θα σου πάρω μια γραβάτα να τη φοράς" (μα που πάει ο γιος μου στο Ήτον;;;;)

Σκέφτηκα ότι η εικόνα του Σέργιου με γραβάτα θα είχε τρελή πλάκα, αλλά ακόμα μεγαλύτερη πλάκα θα είχε αν φορούσε παπιγιόν.
Για όσους τρελούς γονείς θέλουν να το τολμήσουν και να τη δούνε "κύκλος των χαμένων ποιητών-ο παιδικός σταθμός" έχω πρόταση από το αγαπημένο Etsy.




















Το κάθε παπ(γ)ιονάκι κάνει 30 ευρώ, ίσως όσο στοιχίζει ένα μπουφανάκι από το Ζάρα με το οποίο θα βγάλει τη σαιζόν...Τα μεταξωτά βρακιά όμως θέλουν και τους επιδέξιους κώλους....Είδατε, με τουαλέτα άρχισα, με τουαλέτα τελείωσα! Μπαμπά, τα ΄κανα!....

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Μαστρο-babaka?

Κάποτε έγραφα για το Δου-νου-του, τώρα πια μας κάνουν ντου από παντού. Έτσι ο σωστός μπαμπάκας αρχίζει και προνοεί. Μαζεύεται. Δημιουργεί.
Η αρχή είναι παλιά και έρχεται από τα ξένα. Τα γνωστά τρία Ρω: Ριγιούζ, Ριντιούζ, Ρισάηκλ.
Έτσι κι εγώ τις τελευταίες ημέρες των διακοπών μας, κάθισα και έφτιαξα στον Σέργιο ένα "γκαμάνγκα στέησιον" (γκαμάνγκα=εξκαφέας στα μωρουδίστικά του).
Το υλικό που χρησιμοποίησα ήταν σκόρπια ρετάλια ξύλων που είχα φυλάξει στην αποθήκη.

το πρωτογενές υλικό παραταγμένο...
















Η ιδέα ήταν να φτιάξω μια επιφάνεια όπου να μπορούν να σκάβουν οι "γκαμάνγκες" να φορτώνουν - ξεφορτώνουν τα φορτηγά και η "οικοδομή" ακόμα και σε καιρό κρίσης να συνεχίζει να ανθεί...
















Ο μικρός αμέσως μπήκε στο νόημα και ούτε που φανταζόταν το τελικό αποτέλεσμα. Το σίγουρο ήταν ότι μου έδινε κίνητρο να ξεκινήσω...
















Χρησιμοποίησα όλα τα καλά εργαλεία μου, σέγα, τρυπάνια, κατσαβίδια, σφυριά κλπ. Όπως λέει και η διαφήμιση, "τα καλά εργαλεία κάνουν τον καλό μάστορα"...το παν όμως είναι να ξέρεις από την πρώτη στιγμή τι θέλεις να κάνεις και να το έχεις βάλει στο χαρτί.
Τελικά μετά από αρκετό κόψε-κάρφωσε το αποτέλεσμα έμοιαζε κάπως έτσι:
















Το κερασάκι στην τούρτα έδωσαν μερικές χούφτες γαρμπίλι το οποίο από τότε φορτώνεται και ξεφορτώνεται καθημερινά....















Το γκαμάνγκα στέησιον είναι μπρέντ-γουίνερ! Το μόνο κακό είναι ότι μερικά από τα ξύλα είναι νοβοπάν, αλλά γι αυτό παραμένει σε εξωτερικό χώρο. Ίσως τα κρύα Σουκου του χειμώνα φτιάξω και ένα μασίφ, λακαρισμένο με όλα τα κομφόρ....αν και η οικοδομή θέλει τη μπίχλα της...

Αν πιάνουν τα χέρια σου και θέλεις να ξεφορτωθείς ρετάλια ξύλου πριν...τα κάψεις για να ζεσταθείς τον επικείμενο χρεοκοπημένο χειμώνα, φτιάξε και εσύ ένα γκαμάνγκα στέησον. Θα το χαρείτε ομαδικώς!

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Ba-back(a)

Είχα τις κλειστές μου. Τύπου, "what happens in Vegas, stays in Vegas" που λέγαν και στο Hangover.
Και όσο διάβαζα τα κόμεντζ σας που ρωτούσατε που χάθηκα, τόσο εγώ μπλόκαρα πιο πολύ.

O Σέργιος λοιπόν μεγαλώνει, το υλικό για το μπλογκ πληθαίνει και ο ελεύθερος χρόνος για καταγραφή συρρικνώνεται.

Σήμερα όμως ήταν μια μέρα που θέλω να καταγραφεί.

<7:30...στο μπάνιο>

Σ:."μπαμπά!, μπαμπά! ξύπνησα, έλα! - πεινάω θέλω παγωτό..."
Β: (πάω στο δωμάτιό του) "καλημέρα αγάπη μου, να σου φτιάξω γαλατάκι; Θα πάμε κάτω;"
Σ: "όχι μπαμπά, πεινάω, θέλω παγωτό".....
Β: "μα είναι πρωί για παγωτό, πάμε κάτω να πιούμε γαλατάκι...."


<8:00...στο σαλόνι πίνουμε καφέ-γάλα, παιδικό στο κανάλι9 και εγώ ένα πρωινό χάζι στο λαπτοπ>

Σ: "μπαμπά, δε θέλω να πάω σήμερα σχολείο, θέλω να μείνουμε εδώ μαζί όλη μέρα"
Β: "αγάπη μου, σήμερα θα σε πάω εγώ σχολείο, θα πάμε μαζί, θα ανέβεις στο καθισματάκι μόνος σου"
Σ: "Θα πάμε καλύτερα στη δουλειά σου;"
Β: "Θα πάμε μια μέρα και εκεί, αλλά σήμερα θέλω να μου δείξεις την τάξη σου!"


<8:45...ξεκινάμε με το αυτοκίνητο για τον παιδικό.>

Σ: "μπαμπά, δες με, είμαι ήρεμος, δε κλαίω, είμαι ήρεμος"...(η φωνή σπάει και δυσκολεύεται να κρατήσει τα δάκρυά του
Β: "ναι αγόρι μου, είσαι εσύ μεγάλο παιδί, δε κλαις, κι αν κλάψεις δεν πειράζει, δεν είναι κακό..."
Σ: "θα με αφήσεις για λίγο και μετά θα έρθει η μαμά να με πάρει, να πάμε σουπερμάρκετ, για κάπκεηκς και για δωράκι"
Β: "ναι μωρό μου, ακριβώς! Τι τυχερός που είσαι και πας σε τέτοιο σχολείο..."
<τον κοιτάω από τον καθρέπτη, ο καημένος προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι όλα θα πάνε καλά>

<9:00....έξω από τον παιδικό.>

Σ: "μπαμπά φτάσαμε εδώ είναι το σχολείο μου, δες!"
Β: "Πω-πω Σέργιε, τρομερό το σχολείο σου"
Σ: <με φανερή αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του> "Δες μπαμπά, είμαι ήρεμος δεν κλαίω..."
Β: "Το βλέπω αγοράκι μου, είσαι τρομερός! Θα μου δείξεις την τάξη σου;"
Σ: <η αγωνία του σε κρεσέντο!> "εδώ μπαμπά τρώμε, εκεί είναι η τάξη <η φωνή σπάει>...
Β: "Τέλεια, τι ωραία!"
Σ: <πλέον μιλάει και σιγοκλαίει μαζί> "και εδώ μπαμπά χορεύουμε....Άντε φύγε τώρα..."
Β: "γεια σου αγάπη μου, θα έρθει να σε πάρει η μαμά, να μην ανησυχείς!! Να περάσεις καλά!!"
Σ: "γειαααα μπαμπά" <σιγοκλαίγοντας>...

















Λοιπόν, σήμερα ο μπαγάσας κέρδισε πολλούς πόντους. Τον γούσταρα που προσπαθούσε να εκλογικεύσει το σοκ του αποχωρισμού που περνάει. Προσπάθησε να φανεί αντράκι στα μάτια του μπαμπά. Το δούλευε μεθοδικά, ο κακομοίρης από το σπίτι, επαναλαμβάνοντας τη ρουτίνα της ημέρας φωναχτά για να τ' ακούει και να το χωνέψει.
Είναι φιλαράκι πια. Την πρώτη αυτή διαδρομή οι δυό μας προς το σχολείο δε θα τη ξεχάσω ποτέ.

<αφιερωμένο στη μαρκηζ, που έχει σηκώσει το λούκι της προσαρμογής μόνη της, όλον αυτό τον καιρό>






Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Ατέλειωτο ταξίδι πήγαινε - έλα

Έχω να σου εξομολογηθώ μια αμαρτία μου. Φλερτάρω μαζοχιστικά με την ιδέα "Τόλης". Αυτού του ατελείωτου καψούρη, του τύπου με τα μπλέιζερ και τα ποσέτ, που του τρώνε τα λεφτά οι γκόμενες και που πετάει στάμνες το Πάσχα. Είναι άλλη φάση, είναι "Τζένη - Βεργής" είναι σαbάνια. 

Από τον Τόλη εμπνεύστηκα και τον σημερινό τίτλο του ποστ, το οποίο όμως ουδεμία σχέση έχει με τον αδερφό, αλήτη, πουλί ερωτικό μας βάρδο.

Σήμερα λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ισορροπία, με στυλάτη κούνια  μπέλα και με τα πρώτα βήματα σε εξτρημ μονοπάτια.

Η πρώτη πρόταση είναι μια τρομερή βάρκα - κούνια.




















Είναι χειροποίητη, από μάστορα που βαρέθηκε να δουλεύει στα καρνάγια. Βγαίνει σε 3 χρωματικούς συνδυασμούς, έχεις τη δυνατότητα να τη βαφτίσεις με το όνομα που θέλεις και προορίζεται για παιδάκια μέχρι 3 ετών.  





















Η τιμή του είναι $250, αλλά λένε ότι δε στέλνουν εκτός ΗΠΑ. Βέβαια, όπως με τα περισσότερα ηλεκτρονικά μαγαζιά αυτό μπορεί να είναι διαπραγματεύσιμο...


Και εκεί που θα βαρεθεί το παιδί τη ψαρόβαρκα (και δε θα χωράει κι όλας) θα έρθει να ξεκινήσει να παίζει με το balance board ή αλλιώς ισορροποσανίδα





















Τι είναι η ισορροποσανίδα; 
Είναι αυτή η ξύλινη κούρμπα που βλέπετε στη φωτό, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολλούς και διάφορους τρόπους.
Είναι τρομερή για να μάθει το παιδί ισορροπία, κάνει για τραμπάλα, για τσουλήθρα, ακόμα και για ξαπλώστρα!
















Αυτό τα γκατζετικό είναι πιο φτηνό, στα $114 και το στέλνουν εκτός ΗΠΑ. Μια χαρά μου φαίνεται και δε πιάνει και πολύ χώρο στη μεταφορά και αποθήκευση. 

Αυτά τα ολίγα ως καλοκαιρινές καταναλωτικές ιδέες η οποίες είναι μεν λίγο τσουχτερές, αλλά δίνουν γουέη άουτ από την κινέζικη πλαστικίλα που έχει αρχίσει να εισβάλει στο σπιτικό μας (και κάποια στιγμή θα την πάρει και θα τη σηκώσει!).

Νjoy και επειδή ότι αρχίζει με Τόλη, τελειώνει με Τόλη, αν βρήσκεστε "στου πόθου τα γαλάζι τα νερά" καλά μπάνια, "όλο τρέλα" (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;)



Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Ο άγγλος ασθενής, ο γέρος και η θάλασσα.

Σου μιλάω έξω από τον τάφο που μόλις αναστήθηκα. Τέτοια κατάρα αυγουστιάτικη δεν έχει φάει ούτε ο Ραγκούσης από τους ταξιτζήδες...
10 ημέρες τώρα είμαι το απόλυτο καλοκαιρινό νοκ - άουτ με μια κατάσταση πυρετού απάλευτου, αντιβιώσεις, πονστάν, ντεπόν και τα πάντα όλα. Ευτυχώς σήμερα στέκομαι στα πόδια μου με μια ελαφράν μαστούρα, ανάμνηση της μούτζας. Τέλος πάντων, 10 χαμένες μέρες κι άλλο κακό να μη μας βρει.

Όλο αυτό το διάστημα η διάδραση με τον Σέργιο ήταν στο μινιμάλ υπό το φόβο της μεταδοτικότητας.

Πώς αντιλαμβάνονται όμως τα πιτσιρίκια μια τέτοια κατάσταση; Με όσα μπορώ να θυμηθώ καταγράφω ατάκτως ερριμένα...

Έκφραση "μη κολλήσεις": 
σαφώς και δύσκολο να γίνει αντιληπτή. Προχθές με έπιανε στη μύτη, στο στόμα, στο μέτωπο και μου έλεγε, "μπαμπά, δεν κολλάς, εντάξει;"
Έκφραση στοργής:
"μπαμπά, σου έφερα γαλατάκι στο μπιμπερό για να γίνεις καλύτερα!"
Έκφραση αγωνίας:
"μπαμπά μη φύγεις..." (μάλλον σύνδεση με την απουσία του πατέρα μου που μετά από αρρώστια - μακριά από εμάς- δεν τον βλέπει πια)
Έκφραση επιμονής:
"μπαμπά, θα πάμε σήμερα μια βολτίτσα; (εγώ Λάζαρος που κάνω τα πρώτα βήματα μετά από το πρόσταγμα του Γεσούς)


Και μια που σου λέω για βολτίτσες, έχω υποσχεθεί πολλά για την ποστ χλαπάτσα περίοδο και θα πρέπει να ανταποκριθώ στα περισσότερα.
Ένα από αυτά είναι το ψάρεμα. Το περιμένει ο Σέργιος πως και πως. Βέβαια, θα πρέπει να πάρω όλο το τσιμπραγκαλίδι, καλάμι, δόλωμα, ένα δύο ψαράκια από τον ψαρά για το πρώτο αλίευμα...




















Τελικά έχει πλάκα το πως κάποια πράγματα που είχες εντελώς ξεχάσει, αποκτούν ξανά ενδιαφέρον αν τα κάνεις με τα παιδιά.
Μέχρι λοιπόν να γίνω πλήρως καλά, ανασύρω αναμνήσεις από τα παιδικά μου ψαρέματα στη Χαλκιδική, τις μετατρέπω σε μπούλετς συμβουλών και τις μοιράζομαι μαζί σου, σε περίπτωση που ζήλεψες...

1. φορέστε άνετα και δροσερά ρούχα, πάρτε ένα φουτεράκι για αργά το απόγευμα.
2. Αν πάτε νωρίς το πρωί φορέστε γυαλιά ηλίου, αντηλιακή κρέμα και καπέλο.
3. Έχετε μαζί σας φάρμακα για αντιμετώπιση τσιμπημάτων (πχ σφήκες, μέλισσες)
4. έχετε μαζί σας και ένα μικρό φαρμακείο (χανσαπλάστ κλπ).
5. επιλέξτε δόλωμα που δολώνεται εύκολα -πχ σκουλήκι
6. ένα ψυγειάκι για τη ψαριά σας θα την κρατήσει σε καλή κατάσταση μέχρι τη κουζίνα
8. πάρτε μαζί σας κολατσιό, νερό χυμό.
9. επιλέξτε "ψαρότοπο" κοντά στο σπίτι για να μη χαθεί το ενδιαφέρον πριν και μετά το ψάρεμα.
10. καλό θα είναι τα παιδιά να φοράνε σωσίβιο αν ψαρεύετε από ντόκο ή από βάρκα.
11. η σύνθεση της παρέας να είναι ένας γονιός - ένα παιδί, για να υπάρχει έλεγχος...

Τέλος, αν το παιδί σου μπερδέψει πετονιές, τα κάνει χάλια και όλα τα απρεπή, μη χαλαστείς. Ο πατέρας μου στάνταρντ με έχεζε που του μπέρδευα τις πετονιές και κάπως έτσι σταμάτησα το ψάρεμα. Ιδού, έκανα και τη ψυχοθεραπεία μου!

Καλή ψαριά δε λέω - είναι γρουσουζιά - θα πω καλά να περάσετε και στο τέλος να...χορτάσετε!



















Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Κατούρα να φύγουμε!

Περίεργο το καλοκαίρι αυτό και δε μπορώ να ορίσω τον λόγο.
Ούτε αισθάνομαι ότι πήζω, ούτε ότι κάνω διακοπές. Μάλλον καλό θα είναι γιατί όταν πήζεις, πήζεις και όταν κάνεις διακοπές (συνήθως) κρατάνε λίγο και μετά...πήζεις. Οκ, μάλλον το ξεκαθάρισα μέσα μου, καλά είναι τα πράγματα...

Αυτή την περίοδο το χάη-λάητ του φάδερχουντ είναι το πότυ τρέινινγκ (ελληνικμάν, βγάλαμε την πάνα!).

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό, για όσους δεν είναι μερικές πίστες μπροστά: 

  • Δεν γεμίζεις μισό καροτσάκι σούπερ μάρκετ με πάνες με το καλησπέρα.
  • Δεν βάζεις βγάζεις, πετάς πάνες.
  • Δεν βάζεις κωλοκρέμες σε συγκαμένους πωπούς.

Αυτά για τα δεν...τι κάνεις όμως που δεν το έκανες παλιότερα;

  • Παρακαλάς, κάνεις τάματα, δωροδοκείς, υποχρεώνεσαι για ένα κατουρηματάκι στην τουαλέτα. 
  • Πας μαζί του, βγάζεις βρακάκι, ανεβάζεις στη λεκάνη, περιμένεις μαζί του, πανηγυρίζεις, κατεβάζεις, βάζεις βρακάκι Χ 10 φορές την ημέρα.
  • ξυπνάς που και που αν τον ακούσεις το βράδυ να χει ζόρια, τον ρωτάς αν θέλει να ρίξει ένα κατούρημα στα τυφλά και αναλόγως ακολουθείς την παραπάνω διαδικασία, ή επιστροφή στο κρεβάτι σου.
  • Και το πρωί, μάταια προσπαθείς να του πεις ότι το morning wood δεν είναι κακό πράγμα, αλλά φυσιολογικό... 
 


Και αυτά αν είσαι τυχερός και σου κάτσει το βραδινό. Αν όχι κλειδώνεις έξω από το δωμάτιο τον Στρως Καν και ντύνεσαι καμαριέρα...

Επίσης στα θετικά είναι ότι αν είναι αγόρι πηγαίνεις μαζί του τουαλέτα σε μωλ, εστιατόρια κλπ και κατουράτε παρέα όρθιοι. Κάνετε κόντρα ποιος θα κατουρήσει πιο μακρυά και τον αφήνεις πάντα να κερδίζει.



Αυτά με το ψιλό...

Με το χοντρό, ας το, είναι άλλο κεφάλαιο! Υπάρχουν διάφορες όμορφες γωνίες του σπιτιού που θα τον χάσεις και μετά από λίγο θα τον δεις να τρέχει με ένα εξόγκωμα στο πίσω μέρος του βρακιού του - πολλές φορές δε, να σκορπάει διάφορα κακαρατζάκια αριστερά δεξιά σαν κατσικάκι...

Που θα πάει, θα το κατακτήσουμε και το χοντρούλι. Βέβαια, όταν θα συμβεί, θα μου στοιχίσει μια περιουσία με τόσα που του χω τάξει...


Όχι τίποτα άλλο, αλλά έχουμε και κρίση!




Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Ε ρε κρίση που σας χρειάζεται...

Ο κόσμος τελικά δεν πάει καλά...Θα μου πεις, αυτό το ξέραμε, εσένα περιμέναμε να μας το πεις;
Και όμως, σε υποτίθεται "δύσκολους" καιρούς περιμένει κανείς να βάλουμε λίγο μυαλό,  να προσαρμοστούμε ρε αδερφέ σε μια νέα πραγματικότητα μπας και ξεκολλήσουμε.

Και τι σχέση έχουν όλα αυτά θα μου πεις με το φάδερχουντ...εξηγούμαι λοιπόν.

Καθώς πλησιάζει η στιγμή που ο Σέργιος θα πάει παιδικό, βρισκόμαστε και εμείς (κι αργήσαμε σύμφωνα με την παλαιά τάξη πραγμάτων) στη διαδικασία επιλογής ενός παιδικού σταθμού.

Έχουμε δει μερικούς, άλλους μικρούς - οικογενειακούς, άλλους μοντερνιές βιτρίνα, άλλους χύμα, άλλους φάση βέρμαχτ...Καταλήξαμε λοιπόν σε έναν που τέλος πάντων φαίνεται καλός (δε στέλνουμε το παιδί και στο πανεπιστήμιο...).


Εκεί που είχαμε ηρεμήσει με αυτή την εκκρεμότητα, τελευταία στιγμή περάσαμε μπροστά από έναν "καλοβαλμένο" αρχιτεκτονικά, μπραντικά παιδικό - αυτό συνήθως δεν είναι καλό στοιχείο για την ουσία της εκπαίδευσης, αλλά τέλος πάντων - και μπήκα στον πειρασμό να τους τηλεφωνήσω για να μάθω τα βασικά, και κυρίως - επειδή την ξέρω τη φάση - πόσο χρεώνουν.


Παραθέτω λοιπόν διάλογό μου με κοπέλα στην τηλεφωνική υποδοχή....


Γεια σας ενδιαφέρομαι για παιδάκι που θα πάει πρώτη φορά παιδικό....μπλα μπλά ηλικίες και προσωπικά δεδομένα δικά μου και του Σέργιου για να συμπληρώσει η τύπισσα τη βάση δεδομένων της.....


Λοιπόν κύριε Μπαμπάκα, η επόμενη ημέρα γνωριμίας είναι τη Δευτέρα στις 14:00, όπου θα είναι κι άλλοι γονείς.....
ΩΠΑ - λέω. 1ον: δυό το μεσημέρι δουλεύω φυσικά και το ίδιο κάνει και η γυναίκα μου...μήπως ένα πρωί ή απόγευμα; 2ον: "κι άλλοι γονείς; Που πάμε, ξενάγηση στο Κάρλοβι Βάρι;

Η τύπισσα ξαναβάζει "την κασέτα" για τη Δευτέρα στις 2, σα να μη με άκουσε, ή σαν να της είπα κάτι πολύ περίεργο και πρωτάκουστο...τι διάολο...μάλλον εμείς μόνο δουλεύουμε Δευτεριάτικα στις 2...


Αμέσως μετά, επειδή κατάλαβα ότι μάλλον έχω να κάνω με μπίζνα, πήγα και εγώ κατευθείαν στο μπιζνεσο-ψητό.


"Για να μην ταλαιπωρούμαστε άδικα εσείς και εμείς, δε μου λέτε και πόσο παν τα δίδακτρα για να ξέρουμε από την αρχή αν βρίσκεστε εντός του μπάτζετ μας;"


Και τι μου απαντάει απογοητευμένη η θεά: Α....σας ενδιαφέρουν τα δίδακτρα, εεεε;....(μπα, έχω μια κότα που χέζει ευρώ, μάνι ιζ νο μάτερ...). Και συμπληρώνει με το αποθεωτικό: Ε, τότε θα πρέπει να σας καλέσει...Ο οικονομικός μας διευθυντής!!!!!



















ΣΙΓΑ ΡΕ ΠΑΙΔΕΣ! μη με πάρει και ο ΣΙ-ΕΦ-ΟΟΥ του εμ-άι-τι(;) για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα ενός 3χρονού!


Όπως καταλάβατε και 100 ευρώ τον μήνα να ήταν επιβεβαιώθηκε η αρχική μας επιλογή.

Και εις άλλα με υγεία. Καλό σου-κου, καλά μπάνια μπας και χαλαρώσουμε!





Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Η κότα και το καμπαναριό.

Το απόλυτο κόλλημα του Σέργιου στην Πάρο φέτος ήταν οι εκκλησίες.
Αν μου έλεγες ότι θα εξελισσόταν σε τέτοιο "αγιοκούμαρο" ο γιος μου, δε θα σε πίστευα.
Όπως φαντάζεσαι πλέον γνωρίζω όλες τις εκκλησίες της Νάουσας, μικρές, μεγάλες, φανερές, κρυμμένες (το ίδιο και όλα τα ακροβολισμένα ξωκλήσια σε λόφους και αγρούς). Και το σετάκι-φετίχ φυσικά με τις εκκλησίες, ήταν οι καμπάνες. "Να δω τη καμπάνα μπαμπά". Στάνταράκι όπου κι αν πάμε. Και δώσ' του το ξελαίμιασμα να κοιτάμε ψηλά.

via


















Γνωρίσαμε και διάφορες "θειές" στο τσερτς-χόπινγκ μας, όπου τον
συναντούσαν μετά τις επόμενες ημέρες στα σοκάκια και τον χαιρετούσαν με το όνομά του. Φίρμα ο δικός μου, κάτι σαν τον Πέτρο τον πελαργό της Μυκόνου.
Το δε μπάτζετ μου ξεπεράστηκε από τις εισφορές για κεράκια για "να κάνω μια ευχούλα"...ρε που τον βρήκα;;;

Το καλύτερο βέβαια στο αφήνω για το τέλος. Φτάνουμε σήμερα πίσω στον Πειραιά, βλέπει εκεί μια μεγάλη εκκλησία, λέει στη μητέρα του "να μαμά καμπαναριά". Του απαντάει λοιπόν και η μαρκίς ότι θα τον πάρει σε λίγο η γιαγιά και ο παππούς (βλέπε ποστ βακέισον πακέτο) να δει καμπαναριά "να φαν και οι κότες!!". Και απαντάει το σούργελο: "τι λες βρε μαμά, οι κότες θα κάνουν κακά και θα λερώσουν τις καμπάνες!!!". Ε, βέβαια, καμπάνες είναι αυτές, να λερωθούν; Θα μας κάψει ο Θεός...

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Τζαστ δε θρη οβ ας

Τελικά δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από τις οικογενειακές διακοπές. Και φέτος που ο Σέργιος είναι σε καλή φόρμα, περισσότερη ώρα στην παραλία, μπάνιο, κανό, σέρφ, άπειρες χωματουργικές εργασίες, ακόμα και μπαρότσαρκα!
Καλοκαιρινοί φίλοι, παιδάκια που μεγάλωσαν κι αυτά μέσα σε έναν χειμώνα.
















Κυρίως όμως ΕΚΤΡΟΠΗ! Από όλα. Από προγράμματα, από μη, από δεν πρέπει και άλλα. Αυτά άλλωστε δε θυμόμαστε και εμείς από τις παιδικές μας διακοπές. Τα παγωτά (περισσότερα από 2 την ημέρα) που τρώγαμε, τα "ξενύχτια" με τους μεγάλους, τα περισσότερα από 2 μπάνια την ημέρα, τα δώρα από το greek art που ζαχαρώναμε από την ημέρα που πατήσαμε το πόδι μας στο νησί.
Και πάνω από όλα, ποοοοολύ μαμά και ποοοολύ μπαμπά! 









Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Αγάπη μου, φόρεσα το μωρό!

Ναι καλά διάβασες, "φόρεσα" το μωρό. Ο λόγος για μια νέα εφεύρεση που μας έρχεται από την Ιαπωνία τη προχώ. Φτιάξανε λέει μια "στολή μωρού" σε φάση "μέσα στη κοιλιά", την οποία μπορεί να φορέσει όποιος επιθυμεί να βιώσει μια εξομοίωση εγκυμοσύνης και να περάσει από πρώτο σε ένατο μήνα σε δύο μόνο λεπτά.















Η παραπάνω φορεshά φέρει επάνω της 4 λίτρα ζεστού υγρού το οποίο προωθείται κατά περίπτωση σε 45 μικρά μπαλονάκια. Όταν φουσκώνει το μπαλόνι νιώθεις επάνω σου την πίεση που θα προκαλούσαν οι κινήσεις, κλωτσιές, τούμπες του εμβρύου. Το σύστημα λένε ότι ανταποκρίνεται στα χάδια, περπάτημα, χοροπήδημα, του "φέροντος", ο οποίος έχει όψιοναλ δυνατότητα να βλέπει και το ψηφιακό έμβρυο σε οθόνη καθώς το νιώθει πάνω του.
Και αν όλα αυτά σας ακούγονται...γιαπωνέζικα, δείτε το παρακάτω βίντεο.





Πάνω που νομίζαμε ότι τα έχουμε δει (σχεδόν) όλα...
Τι λέτε μπαμπάκες, θα το δοκιμάζατε; 


Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία


Βάλε στο σώμα λαδί, με ή χωρίς τη θεία τη Λεία.
Η αλήθεια είναι ότι ο ήλιος και το καλοκαίρι ήρθε και δε τους νοιάζει και πολύ αν παίζει Παπακωνσταντίνου ή Βενιζέλος στη ταμειακή του σούπερ μάρκετ.
Μετά από μια εβδομάδα γενικής πεο-παλινδρόμισης και μάλιστα ενδοπαλαμικής λέω να τα μαζέψω και σε λίγες ώρες να κατέβω σε μια παραλία να κάνουμε ένα μπανάκι, να βάλουμε λίγο αρμύρα πάνω μας.

Ο Σέργιος έχει μεγαλώσει αρκετά για να αρχίσω να αφήνω πλέον πίσω μου τα δεκάδες τσιμπράγκαλα και να πάψω να μοιάζω σα κινούμενο περίπτερο παραλιακής. Σήμερα λοιπόν, εκτός από τα απαραίτητα λέω να βάλω στην τσέπη μου ένα δύο ανεξίτηλους μαρκαδόρους και να ακολουθήσω τα βήματα του φίλου Joel.

Πείτε ποστ-κράισις πράκτις, πείτε το κουλτούρα να φύγουμε, εμείς σήμερα θα ζωγραφίσουμε πέτρες, ξυλαράκια και ότι άλλο ενδιαφέρον και όμορφο βρούμε στην άμμο. 


























Και βέβαια ότι δημιουργήσουμε σήμερα το κρατάμε και φτιάχνουμε μια συλλογή για παιχνίδι στο σπίτι!















Τhank you Joel, εσύ έχεις τις τέλειες ιδέες, εμείς έχουμε τις τέλειες θάλασσες - νομίζω ότι τα βρήκαμε για ακόμα μια φορά.
Καλά πλατσουρίσματα!

ΥΓ. Να ευχηθώ στον Joel να του ζήσει το νέο μωράκι! Joel congratulations, the baby girl is so cute!