Η κότα και το καμπαναριό.

Το απόλυτο κόλλημα του Σέργιου στην Πάρο φέτος ήταν οι εκκλησίες.
Αν μου έλεγες ότι θα εξελισσόταν σε τέτοιο "αγιοκούμαρο" ο γιος μου, δε θα σε πίστευα.
Όπως φαντάζεσαι πλέον γνωρίζω όλες τις εκκλησίες της Νάουσας, μικρές, μεγάλες, φανερές, κρυμμένες (το ίδιο και όλα τα ακροβολισμένα ξωκλήσια σε λόφους και αγρούς). Και το σετάκι-φετίχ φυσικά με τις εκκλησίες, ήταν οι καμπάνες. "Να δω τη καμπάνα μπαμπά". Στάνταράκι όπου κι αν πάμε. Και δώσ' του το ξελαίμιασμα να κοιτάμε ψηλά.

via

Γνωρίσαμε και διάφορες "θειές" στο τσερτς-χόπινγκ μας, όπου τον
συναντούσαν μετά τις επόμενες ημέρες στα σοκάκια και τον χαιρετούσαν με το όνομά του. Φίρμα ο δικός μου, κάτι σαν τον Πέτρο τον πελαργό της Μυκόνου.
Το δε μπάτζετ μου ξεπεράστηκε από τις εισφορές για κεράκια για "να κάνω μια ευχούλα"...ρε που τον βρήκα;;;

Το καλύτερο βέβαια στο αφήνω για το τέλος. Φτάνουμε σήμερα πίσω στον Πειραιά, βλέπει εκεί μια μεγάλη εκκλησία, λέει στη μητέρα του "να μαμά καμπαναριά". Του απαντάει λοιπόν και η μαρκίς ότι θα τον πάρει σε λίγο η γιαγιά και ο παππούς (βλέπε ποστ βακέισον πακέτο) να δει καμπαναριά "να φαν και οι κότες!!". Και απαντάει το σούργελο: "τι λες βρε μαμά, οι κότες θα κάνουν κακά και θα λερώσουν τις καμπάνες!!!". Ε, βέβαια, καμπάνες είναι αυτές, να λερωθούν; Θα μας κάψει ο Θεός...