Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Ο κύριος Νίκος όπως τον γνώρισα

Τον Νίκο τον Παπάζογλου τον γνώρισα ως κύριο Νίκο, πατέρα της Αδελαΐδας με την οποία κάναμε παρέα στο σχολείο και παίζαμε θέατρο μαζί. Τον γνώρισα ως έναν ακόμα "μπαμπάκα" που ερχόταν και έπαιρνε την κόρη του από τις πρόβες και ύστερα από στις θεατρικές παραστάσεις τα Σαββατοκύριακα. 
Τότε δεν είχα συνδέσει την εικόνα του με την ιδιότητά του. Ούτε ένα τραγούδι του δεν είχα ακούσει.
Ήταν όμως ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος, χαμογελαστός. Θυμάμαι αυτό το κούνημα του κεφαλιού του με το χαμόγελό του, όταν ερχόταν και μου έδινε συγχαρητήρια μετά την παράσταση. 

Αργότερα είχα την τύχη, ακόμα μαθητής γυμνασίου, να συμμετέχω στην ηχογράφηση ενός ντέμο μουσικής για τον "Μάγο του ΟΖ" στο "Αγροτικόν", το στούντιο του στην κάτω Τούμπα. Ήταν η εποχή του "Χαράτσι", του μοναδικού βινυλίου ελληνικής μουσικής που ποτέ αγόρασα. Μαζί με τον ηχολήπτη του, Γιώργο νομίζω τον λέγανε, ο κύριος Νίκος μου είχε πει ότι στον επόμενο δίσκο του θα με έβαζαν να παίξω τύμπανα. Το είχα δέσει σχοινί κορδόνι και η μάνα μου είδε και απόειδε να με συνεφέρει στην πραγματικότητα. 

Τα χρόνια πέρασαν, φύγαμε για σπουδές - εγώ στην Αγγλία, η Αδελαΐδα στην Αμερική - και από τότε χαθήκαμε.
Τον Παπάζογλου τον συναντούσα ξανά όταν ήμουν φαντάρος, στο on the road στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Λέγαμε που και που ένα γεια και δίναμε χαιρετισμούς. Ερχόταν εκεί με τη μοτοσυκλέτα του, παρέα με τους φίλους του τον Γιώργο τον πρίγκιπα και τον Μεγακλή. 


















Και τα χρόνια συνέχισαν να περνάνε...Το Σάββατο εκεί που τρώγαμε σε ένα μαγειρειό ακούστηκε κάποια στιγμή το "Φύσηξε ο Βαρδάρης". Σιγοτραγουδούσα τους στοίχους του και τρίπαρα στα παλιά, στη Θεσσαλονίκη, στο σχολείο, στις μαθητικές μπάντες, στο on the road. "Μα που ξέρεις όλα τα λόγια" με ρώτησε η Μαρκησία. 
Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που "τα πα", έστω και νοερά με τον κύριο Νίκο.

Δεν ήξερα ότι ήταν άρρωστος. Έμαθα εκ των υστέρων ότι τις τελευταίες χημιοθεραπείες τις κάνανε "παρέα" με τον πατέρα μου και ότι τον περιμένανε. Στεναχωρήθηκα πολύ, γιαυτό και γράφω αυτό το ποστ, για τον πατέρα Παπάζογλου, όπως τον γνώρισα. 

Να ναι γλυκιά η μπουκαδούρα στα πανιά σου κύριε Νίκο...
 

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Μου αρέσει ο "μπαμπάκας" κος Νίκος. Τον έφερε λίγο πιο κοντά ακόμα και τώρα που έιναι ακόμα πιο μακριά. Με ταξλιδεψε και εμένα κάποτε όταν βρισκόμουν στην ξενιτιά και ξέρω. Όπως ξέρω και από τις δυσκολίες που πέρασε και απεύχομαι σε όλο τον κόσμο να τις βιώσει. Ας τον αφήσουμε να κοιμηθεί! ΠΕΠΗ