Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

come back (baby come back)

Αν το αφήσεις σε αφήνει. Αυτό ισχύει γενικότερα. Βέβαια μερικά πράγματα είναι σαν το ποδήλατο, το σεξ ας πούμε και εύχομαι το να γράφεις ξανά μετά από καιρό στο μπλογκ σου.

Έκανα την επανάστασή μου και άφησα τον εαυτό μου να τον ρουφήξουν καθημερινά πράγματα, ρουτίνα, δουλειά, ανακυκλώσιμες σκοτούρες και άλλα. Έχω και μερικά δύσκολα στο κεφάλι μου είναι η αλήθεια, τίποτα βέβαια εκτός του κύκλου της ζωής που καμιά φορά απειλεί με συντομεύσεις. 

Δεν έχω θέμα σήμερα για να γράψω. Γράφω για το ζέσταμα για το καμ-μπακ. 

Τέλος πάντων, ο Σέργιος μεγαλώνει αφάνταστα. Μια μέρα να λείψεις από το σπίτι και δεν τον αναγνωρίζεις. 





















Έτσι λοιπόν για την ατμόσφαιρα μοιράζομαι μαζί σου μερικές σουρεάλ κουβέντες του Σέργιου:


"Βλέπω το φεγγάλι. Φεγγάλι, θέλεις να έρθεις κάτω να παίξουμε; Να βάλεις τα παπούτσια σου και να πιούμε μπύλα;"


"Έλα Μάρκο, έλα να σε κελάσω καφέ"

"Θέλω να κάνουμε κάιπ (skype) με τον παππού και τη γιαγιά"

<Ο Σέργιος δαγκώνει την τραπεζαρία>
"Σέργιε, μη δαγκώνεις το τραπέζι είναι βρώμικο, θα αρρωστήσεις"
<Σέργιος τα παρατάει και τρέχει στο τηλέφωνο, το σηκώνει και λέει>

"Ναι, Μπαμπέτ (όνομα παιδιάτρου), τλώω το τλαπέζι και κάνω γκούχου γκούχου....ναι....κάλα, ευχαλιστώ. <κλείνει το τηλέφωνο>
"Τι σου είπε αγάπη μου η Μπαμπέτ;" 
"Να πάλω Ντεπόν".


Με Ντεπόν, γρύπες, έναν κόσμο γύρω μας να κοχλάζει και ένα έθνος που αυτοκαταστρέφεται και γυρεύει παρηγοριά σε ποδοσφαιρικά οφ-σάιντ, ξημερώνει κάθε μέρα νέα αρχή και μια συναρπαστική συνέχεια για το παιδί μας. 

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Μίστερ Λοβερ-μάνα

Τον γουστάρω πολύ τον Φεβρουάριο. Είναι αυτό που λένε, "ο μήνας μου". Κι αυτό για πολλούς λόγους...
Καταρχάς είναι ένας μήνας που θέλει δε θέλει κάνει λίγο κρύο και αισθάνεσαι χειμώνα στα κοκαλάκια σου. 
Είναι επίσης ένας "σνόου-σουρ" μήνας, ακα μάλλον ρίχνει κανένα χιονάκι και εμείς οι λυσαασμένοι χιονοδρόμοι κάνουμε το κέφι μας.
Επίσης έχω τα γενέθλιά μου. Δε με πιάνουν τα υπαρξιακά μου, τα γενέθλια πρέπει να είναι χαρά όσα χρόνια κι αν περνάνε.
Έχουμε και επέτειο γάμου με την μαρκησία, άλλη μια αφορμή για να ανοίξει κανείς ένα "Απέλια". 

Το πιο σημαντικό όμως, αυτό για το οποίο ζω όλο τον χρόνο, που η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που πάει να σπάσει, που ιδρώνουν οι παλάμες μου τόσο που δεν μπορώ να οδηγήσω, που ανθίζω, μαραίνομαι και μετά αναγεννιέμαι μέσα από τις στάχτες μου και μεταμορφώνομαι σε όμορφη πεταλουδίτσα, είναι η γιορτή των ερωτευμένων, του Αγίου Βαλεντίνου.

Δεν μπόρεσα να τη γιορτάσω αυτή την ημέρα, ούτε στις πιο αφόρητες εφηβικές καψούρες μου. Θυμάμαι μια φορά που πήγαμε να οργανώσουμε πιτσιρικάδες με τον Θόδωρα ένα ντάμπλ ντέητ βαλεντινιάτικα και κατέληξε σε τρελό φιάσκο...!

Ο μπαμπάκας δεν είναι ρομαντικός θα πείτε.

Είμαι βρε. Πώς δεν είμαι; Και για να σας το αποδείξω μοιράζομαι μαζί σας αφίσα τρομερή για να την κατεβάσετε και να την χαρίσετε στο έτερον ήμισυ. 

Μπορείτε να βάλετε και τα παιδιά σας στο κόλπο και να την χρωματίσετε πριν την αποδώσετε με αγάπη και λάγνες ματιές.

 




















Την τρομερή αφίσα την "δανείστηκα" από εδώ.

Αν δεν είστε τύπος λούτρινο αρκουδάκι - τριαντάφυλλο - κάρτα, ή του ρομάντικ ντίνερ μάστερ τσεφ, νομίζω ότι η προσέγγιση του χιούμορ θα σας φέρει σίγουρα κοντά στις 14 το βράδυ. 


Κάπου κάποτε είχα διαβάσει ότι το χιούμορ είναι σέξι. Αληθεύει ακόμα;



Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Άμπρα Κατάμπρα!

Τι ωραίο που είναι να μπορείς να παραμυθιάζεις τα παιδιά με διάφορα (ντεμέκ που λεν και στη πατρίδα) μαγικά;

Εμείς από μικρό θαμπώναμε τον Σέργιο με τις μαγικές μας ικανότητες να διατάζουμε το φως να ανάβει 
<"άμπρα κατάμπρα - ΑΝΑΨΕ!"> ή το ασανσέρ να ανοίγει 
<"άμπρα κατάμπρα - ΑΝΟΙΞΕ!">.

Πολύ το διασκεδάζουμε και πλέον το κάνει κι αυτός και συμμετέχει και στο τρυκ - δίνει την προσταγή, ανάβει και τα φώτα. (χιχι).

Σε αυτό το πλαίσιο και επειδή μάλλον όλες οι οικογένειες τα ίδια με παραλλαγές κάνουμε, μοιράζομαι μαζί σας μια διαφήμιση που μόλις μου έστειλε η μαρκησία...

Ο μπόμπιρας δεν παίζεται...απολαύστε!

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Climate Change: explained

Τελικά ένα δίχρονο μπορεί να δώσει λύσεις στα πιο σύνθετα και φλέγοντα ζητήματα του πλανήτη.

Είμαι εχθές με το Σέργιο καθ' οδόν για πατρικό μπόντινγκ στη θάλασσα, οπότε αρχίζω να του εξηγώ ότι παίρνω καθημερινά το ΤΡΑΜ στη δουλειά (και) για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος. 

Ευκαιρία σκέφτομαι, να του εξηγήσω τι εστί "κλιματική αλλαγή". Και παραθέτω:....


via
"Αγάπη μου, υπάρχουν καλοί και κακοί καπνοί. Ο καπνός που βγάζει το τζάκι μας είναι καλός, οι καπνοί από τα αυτοκίνητα, τα φορτηγά και τα εργοστάσια όμως είναι κακοί. 
Αυτοί οι κακοί καπνοί μαζεύονται στον ουρανό ψηλά εκεί που πηγαίνουν οι πύραυλοι και μας στέλνουν οι αστροναύτες φωτογραφίες από τη γη. 

Και επειδή οι καπνοί αυτοί δε σταματάνε ποτέ να ανεβαίνουν στον ουρανό, φτιάχνουν σιγά-σιγά γύρω από τη γη μια ζεστή κουβέρτα. Και έτσι ζεσταίνεται η γη μας και ιδρώνει και μετά αρρωσταίνει. Και ανεβάζει πυρετό και έχει συνάχι και κάνει γκού-χου γκου-χου και δεν κατεβαίνει ο πυρετός. 
Και εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι γι αυτό, για να γίνει η γη μας καλά...Ξέρεις τι πρέπει να κάνουμε;" 

<και εκεί κάνω παύση για να σκεφτώ πως θα του πλασάρω τις λύσεις, αλλά με προλαβαίνει ο Σέργιος και μου απαντάει αποστομωτικά>

"Μπαμπά, να της δώσουμε Depon!"

Κλιματική αλλαγή - Σέργιος : σημειώσατε 2.

Αυτά είναι, φέρτε λοιπόν το Depon να πάμε σπίτια μας!

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Δικαίωμα στην παιδεία

Τη στιγμή που πολλοί από εμάς φτιάχνουμε εξελάκια με τα συν και τα πλην ιδιωτικών σχολείων, παζαρεύουμε με τον ευατό μας τα χιλιάρικα στα δίδακτρα, ζυγίζουμε τα έξτρα καρίκιουλαρ ακτίβιτιζ και τις καθημερινές διαδρομές με το σχολικό, την ίδια αυτή στιγμή, το δικαίωμα στη παιδεία και η παροχή των πλέον βασικών στοιχείων εκπαίδευσης στον αναπτυσσόμενο κόσμο είναι ένα θέμα "ρευστό". 
Δε συζητάμε για ποιότητα εγκαταστάσεων, για "δημοτικούς" και "ιδιωτικού" παιδικούς, αλλά για την ύπαρξη ή μη ενός βασικού συστήματος παιδείας...
Σε αυτό το πλαίσιο εργάζονται δεκάδες ανθρωπιστικές ΜΚΟ, άλλες μικρές και τοπικές, άλλες μεγαλύτερες - πολυεθνικές. 

Όταν ένα τέτοιο θέμα είναι τόσο μεγάλο, υπάρχει χώρος για βοήθεια από όλους. Κάπως έτσι εξελίχθηκε το INDEX: Design Challenge 2010, όπου το design καλείται να υπηρετήσει το δικαίωμα στην παιδεία στον αναπτυσσόμενο κόσμο. 

Οι ιδέες που υποβλήθηκαν ήταν πολλές και πολύ ενδιαφέρουσες. Ξεχωρίζω όμως το Teddy Bag μια σχολική σάκα η οποία είναι κατασκευασμένη από ανακυκλώσιμα υλικά και μετατρέπεται σε θρανίο και καρέκλα μαζί. Με αυτό τον τρόπο, η μελέτη γίνεται οπουδήποτε. 















Το tedy bag είναι μια δημιουργία των François Verez και Ane Eguiguren, από τα Université Technologique de Compiegne (UTC) και  Elisava School of Design

Η πρότασή βασίζεται σε χαμηλό κόστος παραγωγής, αφού το βασικό υλικό είναι χρησιμοποιημένα χαρτόνια συσκευασίας και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο επαναχρησιμοποίησης. Η παραγωγή του είναι γενικά απλή και δεν χρειάζεται να γίνει βιομηχανοποιημένη. Άρα μπορεί να δημιουργήσει αρκετές θέσεις εργασίας...

Αξίζει να ρίξετε μια ματιά στο pdf της ολοκληρωμένης πρότασης...





  

 











Με όλα αυτά κατά νου, λέω να ευχηθούμε καλή επιτυχία σε όλες τις ιδέες του διαγωνισμού και να μειώσουμε τη καθημερινή μας γκρίνια αλά "Σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας Νίκο Ευαγγελάτο;". Υπάρχουν και πολύ χειρότερα...(ή μήπως εκεί ανάμεσα στα λίγα τελικά περνάνε καλύτερα;)