Κανείς δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει τον Μπαχ καλύτερα από τον Γκεν Γκούλντ.
Τα Goldberg Variations είναι ίσως από το πιο πολυερμηνευμένο έργο του Μπαχ. Και οι άπειρες ερμηνείες του Γκουλντ, από τα νιάτα του στα τελευταία του μοιάζουν με την ανθρώπινη ζωη αυτή καθ' αυτή.
Θυμάμαι εκτελέσεις όπου ο βιρτουόζος πιανίστας στα νιάτα του, βάζει φωτιά στο πιάνο, παίζει γρήγορα, γεμάτος ενέργεια, στακάτα, σαν παιδική ορμή, εφηβική φλόγα. Τα δάκτυλά του τρέχουν, οι τρίλιες γυρίζουν σαν σβούρα. Θέλει να ξεπεράσει τον εαυτό του, να δείξει τις ικανότητες του ως βιρτουόζος.
Και προς το τέλος της ζωής του, τις ίδιες ακριβώς νότες τις ερμηνεύει με μια στωικότητα, με το βάρος της εμπειρίας και με μια καρδιά γεμάτη συναισθήματα, αναμνήσεις. Σαν να βλέπει μπροστά του μέσα από όλες τις φορές που έπαιξε αυτό το κομμάτι τη ζωή του να καθρεφτίζεται στη γυαλιστερή λάκα του πιάνου.
Δεν χρειάζεται πια να εντυπωσιάσει. Παίζει απλά, γλυκά κουρασμένα, παίζει για να αναπνεύσει όσον αέρα έχει ακόμα απομείνει για την πάρτη του.
Αυτή είναι η ζωή φίλοι και έτσι πάμε να βρούμε τον παππού, να τον ακούσουμε να παίζει την δική του Άρια, για όσο ακόμα μπορεί. Αργά, στωικά, κουρασμένα, αλλά με τον δικό του τρόπο.
Τα Goldberg Variations είναι ίσως από το πιο πολυερμηνευμένο έργο του Μπαχ. Και οι άπειρες ερμηνείες του Γκουλντ, από τα νιάτα του στα τελευταία του μοιάζουν με την ανθρώπινη ζωη αυτή καθ' αυτή.
Θυμάμαι εκτελέσεις όπου ο βιρτουόζος πιανίστας στα νιάτα του, βάζει φωτιά στο πιάνο, παίζει γρήγορα, γεμάτος ενέργεια, στακάτα, σαν παιδική ορμή, εφηβική φλόγα. Τα δάκτυλά του τρέχουν, οι τρίλιες γυρίζουν σαν σβούρα. Θέλει να ξεπεράσει τον εαυτό του, να δείξει τις ικανότητες του ως βιρτουόζος.
Και προς το τέλος της ζωής του, τις ίδιες ακριβώς νότες τις ερμηνεύει με μια στωικότητα, με το βάρος της εμπειρίας και με μια καρδιά γεμάτη συναισθήματα, αναμνήσεις. Σαν να βλέπει μπροστά του μέσα από όλες τις φορές που έπαιξε αυτό το κομμάτι τη ζωή του να καθρεφτίζεται στη γυαλιστερή λάκα του πιάνου.
Δεν χρειάζεται πια να εντυπωσιάσει. Παίζει απλά, γλυκά κουρασμένα, παίζει για να αναπνεύσει όσον αέρα έχει ακόμα απομείνει για την πάρτη του.
Αυτή είναι η ζωή φίλοι και έτσι πάμε να βρούμε τον παππού, να τον ακούσουμε να παίζει την δική του Άρια, για όσο ακόμα μπορεί. Αργά, στωικά, κουρασμένα, αλλά με τον δικό του τρόπο.
2 σχόλια:
Μου κανει εντυπωση που τοσο καιρο δεν εχει σχολιασει κανεις αυτο το ποστ! Ειναι πολυ τρυφερο και δειχνει μεγαλη αγαπη στους μεγαλους αντρες της ζωης μας. Ελπιζω να ειναι ολα καλα... Ανυπομονω για νεο ποστ!
Καλημερα!!
Helen, σε ευχαριστώ για το γλυκό σχόλιο. Ξέρεις, αυτό το ποστ το κατατάσσω στα "αμήχανα", αν αυτό απαντάει στην απορία σου...
Ο πατέρας μου δεν είναι πολύ καλά - δυστυχώς -...Κάποια στιγμή όμως έρχεται και αυτό το επεισόδιο της ζωής...Θα προσπαθήσω να γράψω αυτές τις ημέρες, ελπίζω κάτι πιο ελαφρύ!
:)
Δημοσίευση σχολίου