Ο βρεμένος τη βροχή δε τη φοβάται

Ωραία μέρα σήμερα. Σύννεφα, αέρας, βροχή και το ανεκτίμητο προνόμιο να δουλέψω από το σπίτι και να μη ταλαιπωρηθώ στους δρόμους της πρωτεύουσας της στερημένης ΜΜΜ για μια ακόμα μέρα.

Το βλέμμα μου έπαιζε μεταξύ οθόνης και παραθύρου που μου χάριζε αυτό το φθινοπωρινό σκηνικό. Ωραίο πράγμα η βροχή....πες το βέβαια στον Άγγλο και θα σου φέρει τη φθαρμένη του ομπρέλα στο κεφάλι, αλλά λέμε τώρα...

Όταν λοιπόν βρέχει έτσι, αντρικά, μου έρχεται μια ιστορία στο μυαλό από την παιδική μου ηλικία.

Πρέπει να ήμουν 7-9 χρονών (;) καλοκαίρι. Για κάποιο λόγο δεν ήμασταν Χαλκιδική, μάλλον θα ήταν αρχή ή τέλος καλοκαιριού. Θυμάμαι ήταν Κυριακή και τρώγαμε οικογενειακώς - οι γονείς μου και ο μικρός μου αδερφός - σε μια τοπική πιτσαρία, τη "Γρανάδα". Ήταν μεσημέρι ήσυχο ώσπου ξαφνικά ξέσπασε καλοκαιρινή μπόρα και άρχισε να βρέχει αυτό που λέμε "καρεκλοπόδαρα". Οι δρόμοι γίνονταν ρυάκι και το νερό έκανε μπουρμπουλήθρες καθώς οι σταγόνες της βροχής πυροβολούσαν την άσφαλτο...
Περιμέναμε να κοπάσει. Περνούσε η ώρα και το φαινόμενο επέμενε. Και τότε συνέβη το οικογενειακώς αδιανόητο:

χύμα σε μια διάθεση απόλυτου Τζην Κέλλυ...

Δόθηκε το πρόσταγμα να επιστρέψουμε σπίτι (με τα πόδια) εν μέσω κατακλυσμού!
Αδιανόητο γιατί, ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ήταν τέρας τάξης και λογικής, πολύ προσεκτικός με θέματα υγείας (που να ξερε...) και γενικά κινούμενος "αυστηρά εντός της πεπατημένης". Δε μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα ήταν οκ με το να γίνουμε μούσκεμα, να μην κρυώσουμε και να το χαρούμε από πάνω!
Ξεκινήσαμε και στα πρώτα βήματά μας ίσχυσε αυτό που λέμε "ο βρεμένος τη βροχή δε τη φοβάται".  Το ότι είχα γίνει λούτσα δε με άγγιξε και τόσο. Αυτό που δε μπορούσα να πιστέψω ήταν ότι όλη η οικογένεια ήταν χύμα, σε μια διάθεση απόλυτου Τζην Κέλλυ.
Που θέλω να καταλήξω και τι σχέση έχει η προσωπική στιγμή ψυχανάλυσης με ένα μπαμπαδομπλόγκ;

Όπως έχω ξαναγράψει, είναι πολύ καλά τα προγράμματα, οι ρουτίνες, τα μη και τα όχι, αλλά εξίσου χρήσιμα είναι και το χαβαλέ και η τρέλα και οι λιγοστές στιγμές που "ξεφεύγεις". Και όταν αυτό γίνεται "εις την οικογενειακήν" τα αποτελέσματα είναι σημαντικά...Πάρε εμένα - μια φορά πριν περίπου 25 χρόνια γίναμε (με τρέλα) και οι τέσσερις λούτσα και κάθε φορά που βρέχει το θυμάμαι...