Όσο και να θέλουμε, όσο και να προσπαθούμε και πραγματικά καταφέρνουμε να υπάρχουμε ουσιαστικά δίπλα στα παιδιά μας - εμείς οι μπαμπάδες- τελικά, δεν πιάνουμε μια, σε σχέση με τη Μητέρα.
Δες το και από τη δική σου πλευρά. Σκέψου τη μάνα και τον πατέρα σου - μάνα-πατέρας / μάνα-πατέρας...κερδίζει η μάνα έτσι; Το ξέρω...
Όχι δεν είναι ένα ηττοπαθές ποστ το σημερινό, αλλά μια αναγνώριση στον μαγικό δεσμό της μάνας με το παιδί, αγόρι ή κορίτσι. Και δε θα σταθώ σε συναισθηματισμούς, σε μπόντινγκ, σε οιδιπόδεια κ.α., αλλά σε πρακτικά ζητήματα σχέσης, τα οποία ενίοτε μπορούν να αποδειχθούν σωτήρια - με την κυριολεκτική έννοια...
Μιλάω για αυτή την προαίσθηση με την οποία η μητέρα αντιλαμβάνεται πράγματα που θα συμβούν στο παιδί, πριν αυτά ακόμα συμβούν....
Το βλέμμα της μάνας που ξεφτιλίζει το θερμόμετρο και λέει "το παιδί θα αρρωστήσει" και ο φυσικός συναγερμός που χτυπάει μέσα της τη νύχτα και την ξυπνάει για να γλυτώσει το παιδί από μια πιθανή αναρρόφηση μετά από "σιωπηρό εμετό".
Και η σχέση αυτή είναι παντοτινή. Γνωρίζω τη μάνα που πήρε τηλέφωνο τον γιο της, φοιτητή στην Αμερική, μαύρα μεσάνυχτα γιατί ένιωθε ανησυχία, για να της πει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ότι είχε χτυπήσει σοβαρά την πλάτη του.
Αυτό είναι το μεγαλείο της (Μάνας) φύσης κύριοι συναγωνιστές μπαμπάδες και αγαπητές μαμάδες. Όχι, δε χάσαμε οι πατεράδες, ίσα-ίσα είμαστε χαρούμενοι να είμαστε δεύτεροι.
Δες το και από τη δική σου πλευρά. Σκέψου τη μάνα και τον πατέρα σου - μάνα-πατέρας / μάνα-πατέρας...κερδίζει η μάνα έτσι; Το ξέρω...
Όχι δεν είναι ένα ηττοπαθές ποστ το σημερινό, αλλά μια αναγνώριση στον μαγικό δεσμό της μάνας με το παιδί, αγόρι ή κορίτσι. Και δε θα σταθώ σε συναισθηματισμούς, σε μπόντινγκ, σε οιδιπόδεια κ.α., αλλά σε πρακτικά ζητήματα σχέσης, τα οποία ενίοτε μπορούν να αποδειχθούν σωτήρια - με την κυριολεκτική έννοια...
 |
| ...Όλα ξεκινούν εδώ... |
Μιλάω για αυτή την προαίσθηση με την οποία η μητέρα αντιλαμβάνεται πράγματα που θα συμβούν στο παιδί, πριν αυτά ακόμα συμβούν....
Το βλέμμα της μάνας που ξεφτιλίζει το θερμόμετρο και λέει "το παιδί θα αρρωστήσει" και ο φυσικός συναγερμός που χτυπάει μέσα της τη νύχτα και την ξυπνάει για να γλυτώσει το παιδί από μια πιθανή αναρρόφηση μετά από "σιωπηρό εμετό".
Και η σχέση αυτή είναι παντοτινή. Γνωρίζω τη μάνα που πήρε τηλέφωνο τον γιο της, φοιτητή στην Αμερική, μαύρα μεσάνυχτα γιατί ένιωθε ανησυχία, για να της πει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ότι είχε χτυπήσει σοβαρά την πλάτη του.
Αυτό είναι το μεγαλείο της (Μάνας) φύσης κύριοι συναγωνιστές μπαμπάδες και αγαπητές μαμάδες. Όχι, δε χάσαμε οι πατεράδες, ίσα-ίσα είμαστε χαρούμενοι να είμαστε δεύτεροι.
2 σχόλια:
Σ'ευχαριστώ πολύ που το παραδέχεσαι, θέλει κότσια αυτό!
Εγώ πάλι «λιώνω» όταν βλέπω μπαμπάδες να περνούν δημιουργικό χρόνο με τα βλαστάρια τους. Χαίρομαι που οι περισσότεροι δεν είστε σαν τους μπαμπάδες μας που δεν ήξεραν πως να μας δείξουν την αγάπη τους (διευκρινίζω πως τον πατέρα μου τον λάτρευα κυριολεκτικά, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ήταν εγκλωβισμένος στο ρόλο όπως τον είχε βιώσει κι εκείνος από το δικό του πατέρα)
Συνεχίστε έτσι τα παιδιά σας σας χρειάζονται!!
θεωρώ απλώς αφελή όποιον μπαμπά νομίζει ότι μπορεί να αντικαταστήσει τη μαμά. Πόσο μάλλον το μητρικό ένστικτο. Εγώ προσωπικά έχω πάθει πλάκα με τη σχέση της γυναίκας μου και του μικρού. Αυτό το παράδειγμα δε που αναφέρεις με το θερμόμετρο, το έχω ζήσει!
Κακά τα ψέματα, η δουλειά μας είναι σημαντική αλλά όντως δεν πιάνουμε μία μπροστά στη μαμά. Εγώ πάλι το χαίρομαι αυτό και δεν με ενοχλεί καθόλου!
Δημοσίευση σχολίου