Ο Άγιος Βασίλης...

Και ενώ όλος ο κόσμος πνίγεται στο χιόνι, εμείς συνεχίζουμε να λερώνουμε κοντομάνικα. Πλένε σιδέρωνε, θα λιώσουν τα δόλια. Είπαμε, κατασκευάζονται για να τα φοράς μια εποχή το χρόνο, όχι όλο τον χρόνο!!!!

Τες-πα, η ζέστη Χριστουγεννιάτικα με βραχυκυκλώνει. Έτσι-τζζζ-ό-όπως-τζζζζ-έχει η κατ-κατ-τζζζζ-τασταση δεν μπορώ παρά να παραθέσω χύμα χριστουγεννιάτικες σκέψεις αναμνήσεις και ευχές. Ράντομ, σάφλ, ή όπως λέμε στη γλώσσα μας ατάκτως ερριμμένες.



Θυμάμαι τη μάνα μου με γουναρικό 80s δίπλα σε γκρέηντερ της κοινότητας, το οποίο είχε πάει και είχε φέρει προσωπικά, μέσα στα χιόνια να επιβλέπει ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να μπορέσει να έρθει ταξί να μας πάει στο αεροδρόμιο. Πόσο "άλλος" κόσμος μου φαίνεται αυτή η εικόνα. Άντε κάντο τώρα...(για τη γούνα ούτε κουβέντα...)

"είδα μια σκιά!!!" Ήταν η απάντησή μου στην ερώτηση του πατέρα μου "Αγάπη μου, τον είδες τον Αϊ Βασίλη; μόλις τώρα ήρθε στο σπίτι!!" Τι να κάνω ο κακομοίρης, όταν πιστεύεις σε κάτι πολύ, το κάνεις πραγματικότητα, κι ας είναι σκιά!

vintage babakas

Κάλαντα. Με μπότες, μέσα στα χιόνια, άλλες χρονιές με βροχή. Μαζευόμασταν παρέα και στο τέλος μοιραζόμασταν τα έσοδα. Κάποια χρόνια έπαιζα "μελόντικα" την κόκκινη hohner. Μερικοί μας δίναν και 500άρικο. Μεγάλο χουβαρντιλίκι. Ο Θανάσης, πήγαινε "στρατηγικά" πάντα μόνος, για να μη μοιράζεται τα έσοδα. Ήταν όμως μόνος και όπως πάει μόνος μένει.

Κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Πολλά, η μαμά μου η καλή, τσιμπολογούσε συνεχώς, και όταν ο μπαμπάς ρωτούσε που πήγαν και αν τα έτρωγε αυτή, αχ, μανούλα- εσύ απαντούσες ότι τα έτρωγε ο Θανάσης. Ρε τον Θανάση...

Έλκηθρα. Είχα 2 όταν η οι φίλοι μου δεν είχαν κανένα. Όμως πάντα τα μοιραζόμουν. Πάντα. Πολλές φορές όμως χρησιμοποιούσαμε και άλλα οχήματα, όπως παλιά πλαστικά ρολά παντζουριών (σκοτώστρες) σακούλες και καπάκια από τενεκέδες. 

Πόντου - Ήταν η οδός με τη μεγαλύτερη κλήση. Μαύρη πίστα για το έλκηθρο. Όταν μεγαλώσαμε, κάναμε και "άλματα". Έτσι κάπως έσπασε το "καλό" έλκηθρο, αλλά ούτως ή άλλως πια τα γόνατά μας φτάνανε στα αυτιά.

Ασημένιες μπάλες στολίδια. Ήταν 80λας. Η μάνα μου είχε πολλές τέτοιες και τις φιλούσε κάτω από μια σκάλα. Θυμάμαι ακόμα και τη μυρωδιά αυτού του ντουλαπιού. Μύριζε θειάφι. 

Τραινάκι. Ήταν το πρώτο δώρο που μπορώ να θυμηθώ. Ήταν τρομερό! Ολόκληρη πόλη με βουνά, τούνελ, δάση, στημένα τέλεια σε μια ξύλινη επιφάνεια όσο ένα μεγάλο τραπέζι. Το χαρίσαμε πριν χρόνια και καλά κανάμε.

Κα. Ελένη (αγιούσα δασκάλα μου στην πρώτη δημοτικού, κάκιστη...) και Γιώργος Μπακ. (συμμαθητής μου στην πρώτη δημοτικού). Ξήλωσαν και οι δύο τους τον μύθο του Άγιου Βασίλη. Θυμάμαι πολύ καλά το έντονο debate μου με τον Γιώργο στο σχολικό. "Δεν υπάρχει; αποκλείεται!!!"

φλας φοργουάρντ...

Πήραμε και ένα σκούφο Άγιου Βασίλη χθες με τα δώρα του μικρού.
Σκοπεύω να τον λεκιάσω με κάρβουνο και να τον ρίξω έξω από το τζάκι. Να παραμυθάσω τον Σέργιο ότι, "να τος, εδώ ήταν, του έπεσε ο σκούφος". Την σήμερον ημέρα δεν αρκούν οι σκιές, θέλεις κι αποδείξεις!


Καλά Χριστούγεννα σε όλους. Φιλιά στην οικογένεια!