Μίστερ Λοβερ-μάνα

Τον γουστάρω πολύ τον Φεβρουάριο. Είναι αυτό που λένε, "ο μήνας μου". Κι αυτό για πολλούς λόγους...
Καταρχάς είναι ένας μήνας που θέλει δε θέλει κάνει λίγο κρύο και αισθάνεσαι χειμώνα στα κοκαλάκια σου. 
Είναι επίσης ένας "σνόου-σουρ" μήνας, ακα μάλλον ρίχνει κανένα χιονάκι και εμείς οι λυσαασμένοι χιονοδρόμοι κάνουμε το κέφι μας.
Επίσης έχω τα γενέθλιά μου. Δε με πιάνουν τα υπαρξιακά μου, τα γενέθλια πρέπει να είναι χαρά όσα χρόνια κι αν περνάνε.
Έχουμε και επέτειο γάμου με την μαρκησία, άλλη μια αφορμή για να ανοίξει κανείς ένα "Απέλια". 

Το πιο σημαντικό όμως, αυτό για το οποίο ζω όλο τον χρόνο, που η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που πάει να σπάσει, που ιδρώνουν οι παλάμες μου τόσο που δεν μπορώ να οδηγήσω, που ανθίζω, μαραίνομαι και μετά αναγεννιέμαι μέσα από τις στάχτες μου και μεταμορφώνομαι σε όμορφη πεταλουδίτσα, είναι η γιορτή των ερωτευμένων, του Αγίου Βαλεντίνου.

Δεν μπόρεσα να τη γιορτάσω αυτή την ημέρα, ούτε στις πιο αφόρητες εφηβικές καψούρες μου. Θυμάμαι μια φορά που πήγαμε να οργανώσουμε πιτσιρικάδες με τον Θόδωρα ένα ντάμπλ ντέητ βαλεντινιάτικα και κατέληξε σε τρελό φιάσκο...!

Ο μπαμπάκας δεν είναι ρομαντικός θα πείτε.

Είμαι βρε. Πώς δεν είμαι; Και για να σας το αποδείξω μοιράζομαι μαζί σας αφίσα τρομερή για να την κατεβάσετε και να την χαρίσετε στο έτερον ήμισυ. 

Μπορείτε να βάλετε και τα παιδιά σας στο κόλπο και να την χρωματίσετε πριν την αποδώσετε με αγάπη και λάγνες ματιές.

 




















Την τρομερή αφίσα την "δανείστηκα" από εδώ.

Αν δεν είστε τύπος λούτρινο αρκουδάκι - τριαντάφυλλο - κάρτα, ή του ρομάντικ ντίνερ μάστερ τσεφ, νομίζω ότι η προσέγγιση του χιούμορ θα σας φέρει σίγουρα κοντά στις 14 το βράδυ. 


Κάπου κάποτε είχα διαβάσει ότι το χιούμορ είναι σέξι. Αληθεύει ακόμα;