its complicated

Το θυμάστε από τότε που το αγαπημένο μας facebook ήταν ακόμα άβγαλτο; Έτσι κάπως - όχι άβγαλτο - αλλά complicated, ή ακόμα καλύτερα "τουρλού" είναι το κεφάλι μου αυτές τις ημέρες.

Έτσι κάπως θα είναι και το σημερινό ποστάκι. Χωρίς θέμα, χωρίς ειρμό, όλα χύμα, μπας και άμα τα βάλω στο "χαρτί" μπούνε και στη σειρά.

Ένας σκύλος που έχει διάρροια που του μαγειρεύουμε ρύζι μπας και τον στουμπώσουμε. Ο κακομοίρης ο Marco, κάτι πάλι θα φαγε και τον πείραξε. Καλά, δεν είναι και τίποτα, αλλά σε θέτει εκτός ρουτίνας.
Τελικά, όλο την βρίζουμε αυτή τη ριμάδα τη ρουτίνα και στο τέλος όλο σε αυτή γυρνάμε. Βολεμένοι παιδάκι μου...Μετά από 3 ημέρες ρύζι ο καϊμένος ο σκύλος έχει γίνει Κινέζος. Είναι και της μόδας, σκύλος μεγαλοεπενδυτής. Άμα γίνει καλύτερα θα τον κεράσω μια παπάρα ψωμί σε βιολογικό ελαιόλαδο να το φχαριστηθεί!

Ο μικρός που σήμερα άρχισε να στερεύει το πηγάδι της μύξας. Τουλάχιστον σε αυτό το ταμπλό είχαμε μια επιτυχία, την είπαμε και προχθές. Μεγάλη περηφάνια το φύσημα της μύτης. Τσεκ.

Το "ένα κεραμίδι να έχεις να βάλεις στο κεφάλι σου", ένα προζέ που τράβηξε πολύ είναι έτοιμο να μας δεχθεί. Με τα μερεμέτια του, με τις σίγουρες παιδικές του αρρώστιες, με τα όλα του, τα σέα του τα μέα του τα ωραία του και τα όνειρά μας να γίνονται πραγματικότητα.

Μια επικείμενη μετακόμιση και ότι θα μας αποκαλύψει για τον μικρό. Διάβαζα ότι τα μεγαλύτερα σοκ για ένα παιδί είναι ο θάνατος, ο χωρισμός και....μια μετακόμιση. Ψιλό-υπερβολή μου ακούγεται, αλλά σίγουρα μια βάση (τόσο-δα) αλήθειας μπορεί να έχει.

Δεν το έχω το μάζευε με το παιδί. Κούτα, καφέ ταινία, κούτα, καφέ ταινία, μαρκαδόρος, "σι-ντι", "βιβλία", "κουζίνα" "μπάνιο"...Το κάναμε στα "νιάτα" μας και υπό τις χειρότερες συνθήκες. Τελευταία μετακόμιση την έκανα με καύσωνα και σχεδόν όλα (εκτός από τα μεγάλα) μόνος. Τώρα όμως δεν παίζει...

Παίρνω προσφορές από τύπους με μαγικά ραβδιά που κάνουν "τζιγκιντιγκλόν" και από το ένα σπίτι στα μεταφέρουν στο άλλο και εσύ απλά κοιτάς πίνοντας καφέ....μπύρα....τζιν-τόνικ....καφέ.

Μια σπιτονοικοκυρά που έπαθε κολούμπρα που ξενοικιάζουμε το σπίτι και "με λέει χαζά". "Πλλάκα με κάνει;" (όταν θυμώνω, ξυπνάει ο σαλονικιός καρντάσης μέσα μου). Ένα πράγμα με κάνει Τούρκο: η αχαριστία.

Ο καιρός άλλαξε και γουστάρω πολύ. Φθινόπωρο. Τρομερή εποχή που τη στερηθήκαμε τα τελευταία χρόνια με αυτό το μεσοβέζικο πράγμα - φοράω κοντομάνικο και βγαίνω φωτογραφία δίπλα στο πάντα κιτς δέντρο (ω έλατο) του Κακλαμάνη.  Ντρίζ(ι)λ φορ έβερ! Α-ρε ριμάδι κλάιμετ τσέιντζ, τα λέμε και ποιος ακούει...

Ο μικρός έχει τα δεύτερα του γενέθλια την άλλη εβδομάδα και δεν προλαβαίνω να μπω καθόλου στο μουντ. Ωραίος μπαμπάκας...Εύχομαι να μπω σε σειρά το σουκού και να το οργανώσουμε λίγο. Θα έρθουν και ο παππούς και η γιαγιά από τη Θεσσαλονίκη.

Να πω και ένα μεγάλο μπράβο στον παππού που πάλεψε πολύ αντρίκια με την κωλοαρρώστια και φαίνεται να μπαίνει πάλι στο παιχνίδι δυναμικά; Να το πω!

Ορίστε. Αν κατάφερες να το διαβάσεις μέχρι τέλους μπράβο και σε σένα. Εγώ σε προειδοποίησα, αυτό το ποστ θα είναι κάπως....
Από αύριο το μπαμπάκα; θα επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς με το μπαμπακαρεπερτόριό του.

Ως τότε, βοήθειά μας.