Κρύο, καιρός για δύο!

o tempora o mores...

Μια διαφορετική αγκαλιά που στην αρχή δημιουργεί συναισθήματα "γούτσου-γούτσου", κατόπιν ωρίμου σκέψεως όμως το γούτσου γίνεται προβληματισμός,  ανησυχία για του που το πάμε τέλος πάντων, αλλά και θαυμασμός στο μεγαλείο της φύσης...

Η φωτογραφία που βλέπετε είναι σπάνια και καινούρια. Καινούρια γιατί απλά η πρακτική να κουβαλάει η μάνα αρκούδα το μικρό της στην πλάτη είναι νέο φρούτο και αυτό. Δε λέω, είναι γλυκιά και τρυφερή σαν εικόνα. Τι λένε όμως οι επιστήμονες;

Καταρχάς "το ζούνε" καθώς ανακαλύπτουν κάτι νέο. Η επιστημονική ομάδα του WWF που μελετάει εδώ και χρόνια τα θαυμάσια αυτά ζώα στην Αρκτική ερμηνεύει αυτή τη νέα συμπεριφορά ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής. Οι πάγοι λιώνουν, οι θαλάσσιες εκτάσεις μεγαλώνουν και μαζί τους και οι αποστάσεις που πρέπει η πολική αρκούδα να κολυμπά για να αναζητήσει την τροφή της.

Τα μικρά δεν έχουν ακόμα αναπτύξει το ανάλογο στρώμα λίπους στο σώμα τους, ούτε τις αντοχές για να αντέξουν στο κρύο και την σωματική κόπωση. Έτσι καταφεύγουν στη λύση της...καβάλας που και ξεκούραστα και ζεστά είναι μια και η μητέρα τους τα κρατάει σχεδόν έξω από το νερό την περισσότερη ώρα.

Χθες που διάβασα για αυτή την είδηση έβαλα και πάλι σε χρήση το μαρσιποσακίδιο. Τράβηξα (συμβολικά) χειρόφρενο στο αυτοκίνητο, φόρτωσα τον μικρό στην πλάτη, του φόρεσα και έναν σκούφο και μαζί με την μαρκησία και τον marco πήγαμε μια ωραία βραδινή βόλτα προς το βουνό. Είχε δροσιά, μύριζε τζάκι και το φεγγάρι ήταν "καινούνιο μπαμπάκα, όχι παλιό".

Αν όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος το κάναμε αυτό (και άλλα πάααρα πολλά) πιο συχνά, ίσως η μάνα αρκούδα να μη χρειαζόταν να κουβαλάει το μωρό της στην πλάτη...