Ο μικρός έφτασε σε μια ηλικία που ενσωματώθηκε με τη μαρίδα της πολυκατοικίας. Η μαρίδα, η οποία αποτελείται από εξαιρετικά παιδάκια, παίζει μεγαλοφώνως όλα αυτά τα χρόνια στον πίσω κήπο, ακριβώς κάτω από τα δωμάτιά μας...Τώρα λοιπόν έφτασε η στιγμή που εξαργυρώνουμε την πολύχρονη υπομονή μας. Μη μου πει κανείς να κάνουν ησυχία τα παιδιά (μαζί με το δικό μας)...έγινα Τούρκος!
 |
| © incurablehippie |
Έχει πολύ πλάκα αυτή η ιστορία με την "παρέα". Τα παιδάκια που μέχρι πρότινος μας χτυπούσαν την πόρτα μόνο για τα κάλαντα και για να τους δώσουμε καμιά μπάλα που μπορεί να είχε καταλήξει στο μπαλκόνι, τώρα έρχονται και παίρνουν τον Σέργιο στην αυλή για ποδήλατο, πατίνι, τρέξιμο και ότι άλλο τους κατέβει.
Άλλες φορές απλά "μαζεύονται" σε ένα σπίτι. Εχθές είχαμε σε εμάς 4 συν ένα το δικό μας. Χαμός...άλλα έπαιζαν wii, άλλα με τον σκύλο, μέσα έξω στο μπαλκόνι...Τους κερνάς πορτοκαλάδα και ακούς διαδοχικά "αααχ" στο τελείωμα της γουλιάς.
Και με αυτή την παιδική παρέα δημιουργείται και η "των μεγάλων". Το "κερνάμε καφέ" γίνεται "κάνουμε μπάρμπεκιου", "πάμε Αττικό Πάρκο", κλπ.
Έχει πλάκα. Απολαμβάνω τόσο τη διαδικασία της πρώτης παρέας του γιου μου, όσο και την προέκτασή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου