Όπως έλεγε και ο Νιόνιος. Και το "τι" αναφέρεται στη μουσική για παιδιά.
Εμείς ήμασταν τυχεροί και μεγαλώσαμε με την μοναδική "Λιλιπούπολη", με "Μορμόλη", με τον "Μάγο με τα χρώματα" άντε και με τον δίσκο από τα Στρουμφάκια.
 |
| Ο "Μάγος με τα Χρώματα" στροβιλίζεται και πάλι στο πικάπ μου |
Όμως ρε σεις, δεν μπορώ να ακούω τους Μαζού εντ δε Ζου! Ήμαρτον.
"Μια τσίκα κατσίκα, γλυκιά μου πιτσιρίκα" τσιφτετελιά, που παίζεται με έναν τράγο "με ένα μούσι που τρώει σούσι και έχει μπαρμπέρη στο Μαρούσι" και θέλει "στην αγκαλιά του να 'ναι ως το πρωί". Καλά που δεν έχουμε κόρη. Θα έβαζα κατευθείαν το "έλα στον παππού, και μη κοιτάς αλλού", ή κανέναν Τσιμογιάννη "και κάνεις και ζημιές (δις), με εκείνες τις λοξές σου τις πύρινες ματιές".
 |
| Τσιφτετέλι κατσίκας μετά λικνιζομένων γκομενακίων |
Βρήκα πολύ ενδιαφέροντα όλα τα σχόλια που γράφτηκαν κάποια στιγμή στο "είμαι μαμά".
Και ξέρω, οι Μαζού "ξεπουλάνε", άρα αρέσουν, άρα παίζουν στα περισσότερα σπίτια. Και άμα η οικογένεια και τα παιδιά περνάνε καλά, καλά κάνουν! Ναι, είναι αλήθεια ότι έχουν "σύγχρονο" και "πολυ-πολιτισμικό" ήχο. Ναι, δεν είναι μονότονα και κουλτουριάρικα! Εμένα όμως να με συγχωρέσουν οι μαζού που μπήκαν για λίγο στο αυτοκίνητο και μετά κατά λάθος "χάθηκαν". Sorry!!
Ξέρετε τι με ενοχλεί σε όλη αυτή την υπόθεση (εκτός από το άκουσμα αυτό καθ' αυτό, αλλά τούτο είναι υποκειμενικό θέμα); Ότι το όλο project μαζού, είναι μια πρόχειρη μαζ(ου)κή αρπαχτή, όπως άλλωστε τα περισσότερα γύρω μας.
Δεν προσπάθησαν οι τύποι να γράψουν - με πλάκα δε λέω - στοίχους της προκοπής, που να έχουν έστω ένα τόσο δα διδακτικό στοιχείο (τουλάχιστον στα περισσότερα) και που κάτι τέλος πάντων να διαμορφώνουν στο παιδί. Και οι στολές από τα ζώα στα βίντεο κλιπ είναι από το Πατρινό Καρναβάλι 1982. Ο Άλκις Στέας λείπει μόνο.
Τέλος πάντων, επειδή είναι Δευτέρα και γκρινιάζω, να πως το κάνουν στα ξένα...
Καλλιτέχνες παγκόσμιας εμβέλειας και κύρους, σωστά μηνύματα, προσεγμένα πράγματα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Sesame Street!
Τι να κάνω, που ακόμα δεν τα μιλάμε τα "ξένα"....
Κου-κου βάου- κου-κου βάου-βάου-βάου...
5 σχόλια:
Κι όμως, (αν επιτρέπεις προτάσεις) εκτός απ' τη Λιλιπούπολη, έχουμε κι άλλους "θησαυρούς" για τα παιδιά στη δική μας γλώσσα, όπως "Ο Τεμπέλης Δράκος" του Γιώργου Χατζηπιερή (άκουσέ το, δεν θα χάσεις!), ή "Τα μυστικά του κήπου" του Νίκου Κηπουργού... (Είναι πράγματι κρίμα που bestseller δεν είναι τούτοι οι θησαυροί, αλλά οι ανατολίτισσες καμήλες!)
Σαν δεν ντρέπεστε λέω εγώ να συκοφαντείτε τους Mazooooooooooooo!!! Χαχαχαχαχαχα!!
Πέραν της πλάκας... Παιδιά εγώ έχω καταλήξει κάπου: τα παιδιά μας μεγαλώνοντας θα ακούνε μουσική που ουδεμία σχέση έχει με αυτό που εμείς θεωρούμε "ποιοτικό". Όπως άλλωστε και εμείς μεγαλώσαμε με άλλα ακούσματα τα οποία οι γονείς μας τα άκουγαν και τους έπιανε φρίκη.
Για κάποιο λόγο η μουσική βιομηχανία πηγαίνει προς το εύκολο χιτάκι λικνίσματος και παραμένουν μόνο λίγες στάλες ποιότητος που τις ακούν μόνο κάποιοι ψαγμένοι, κάποιοι βασανισμένοι ή κάποιοι indie.
Ο μέσος συνομήλικός μου ξέρει 1 άντε 2 τραγούδια των Beatles (παράδειγμα, έτσι;) και πάω στοίχημα ότι τα παιδιά μας θα ξέρουν μισό. Και αυτό άντε γιατί έγινε κανένα remixάκι...
Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, μπορούμε απλά να το συνηθίσουμε.
Υ.Γ. Εμένα δεν μ' αρέσει η κατσίκα, μ' αρέσει η αλεπού. Είναι τέλεια! :PPP
Με καλυπτει περα για περα η αναρτηση σου!!!
...Το χοντρομπιζελι χορευει τσιφτετελι ,χορευει τσιφτετελι στο χορο των μπιζελιων,και τα κολοκυθακια χτυπανε παλαμακι πανω στην πρασιναδα και πανω στο γκαζον.....στο αφιερωνωωωω χαχαχαχα
συμφωνώ απόλυτα με αυτά που αναφέρεις και ειδικά στο κομμάτι των μ-π-αζού (ή αλλιώς μαζεύτηκαν τα ζούδια,πιστή μετάφραση ).Εγώ επειδή είμαι άνθρωπος που λέει τα πράγματα με το όνομά τους ,τους χαρακτηρίζω απλά ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ.
Είναι σαν τον Φοίβο που στα τραγούδια του χρησιμοποιεί τις ίδιες πάντα παρτιτούρες γιατί είναι πιο μελωδικές στο αυτί. Εξακριβωμένο από σημαντικούς ανθρώπους που ξέρουν από μουσική και για να μην φάω κράξιμο ότι και καλά δεν ακούω λαικά να αναφέρω ότι αγαπημένη μου τραγουδίστρια είναι η Αλεξίου.
Τ.
Ευχαριστώ όλους για τα σχόλια. Αφιερώνω (μετά φρεσκοκομμένου καφέ) το παρακάτω:
"Χτύπα τα πόδια σου Κινέζα, για να μη κόψει η μαγιονέζα".
Προφητικό; Τυχαίο; Δε νομίζω!
Δημοσίευση σχολίου